Με κοίταξες κατάματα κι η ανάσα μου κόπηκε. Σε κοίταξα κι εγώ. Καλύτερα, να το πω, αφέθηκα στα μάτια σου που με κοιτάζανε. Αναμετριόμασταν για ώρα. Τίποτε δεν λέγαμε. Ό,τι και να ‘λεγες δεν θα το άκουγα εξάλλου. Ό,τι και να ‘λεγα δεν θα ‘χε σημασία. Δεν έβλεπα στα μάτια σου εσένα, πώς να στο εξηγήσω; Κανένας ίσκιος σου που τα πλαισίωνε δεν ήτανε δικός σου. Δεν ήτανε δικός σου. Δεν έβλεπα στα μάτια σου εσένα.

Πικρή, παλιά μου αγάπη, ποιος το περίμενε εδώ να σε ‘βρω…

Δεν ξέρω τι στη σκέψη σού περνούσε όσο με ζύγιζες, όσο με εξέταζες, δεν ξέρω… Δεν είχαν έκφραση τα μάτια σου. Δεν είχαν. Δεν είχαν γιατί δεν έβλεπα στα μάτια σου εσένα. Κι έγινες άξαφνα μόνο μάτια. Όλα τα άλλα σου σβήστηκαν πίσω από τοπία θολά, πίσω από θύμησες που νόμισα πως χάθηκαν, πίσω απ’ τη λήθη. Μάτια μου καταραμένα, μάτια μου ανάθεμα, γιατί ζείτε; Μάτια μου λατρεμένα, πικρά μου μάτια, μάτια φευγάτα, πώς γίνηκε και τώρα με κοιτάτε;

Πικρή, παλιά μου αγάπη, ποιος το περίμενε εδώ να σε ‘βρω…

Μάτια όλος, ίδια, παλιά μου μάτια, βούτηξες άθελά σου στην ψυχή μου και βίαια αναμόχλευσες το βούρκο της. Αφήστε με να κλάψω του κόσμου τα φαρμάκια όλα! Στα ίδια χρόνια, στα ίδια χρόνια σχεδόν, τότε που σας έχασα, μάτια μου λατρεμένα, μάτια μου παιδικά, πικρά μου μάτια… Παράβαση να σε κοιτώ, δεν έβλεπα στα μάτια σου εσένα. Τι γλυκό, τι αναπάντεχο, από τότε τώρα εδώ να με κοιτάς. Τι πόνος αβάσταχτος, τι πόνος ανυπέρβλητος, τι μαχαιριά καταμεσής  στα σπλάχνα μου, από τότε τώρα εδώ να με κοιτάς… Μα πώς σε λέγανε;  Κι ας μη μου έλεγες, δεν έβλεπα στα μάτια σου εσένα…

Πικρή, παλιά μου αγάπη, ποιος το περίμενε εδώ να σε ‘βρω…

Δεν είναι πως σε έχασα που με πονά, δεν είναι πως σ’ αγάπησα, δεν είναι πως πονούσες και σε γιάτρεψα, δεν είναι πως ελάτρεψα τα παιδικά σου μάτια. Είναι πως πίστευα ότι ποτέ δεν θα τα έβλεπα ξανά. Κι ήταν αυτό ένα βάλσαμο. Είναι πως ζεις και αναπνέεις μακριά μου, πως δεν σε πήρε ο θάνατος σ’ αγύριστο ταξίδι. Κι είναι αυτό κατάρα…

Πικρή, παλιά μου αγάπη, ποιος το περίμενε εδώ να σε ‘βρω…

 

Πηγή: Logografis