Έλα να σου πω,
πως τα πουλιά δε σωπαίνουν τις νύχτες.
Σιγοτραγουδούν και κλαίνε τους καημούς τους.
Το πέταγμα, που δεν τόλμησαν,
το κελάηδισμα, που “έπνιξαν” μέσα τους ένα όμορφο πρωινό,
τους ορίζοντες, που έμειναν αθέατοι από την ανημποριά της αν/εξύψωσης.

Και τώρα εδώ, κρυμμένα στο ημίφως,
κάτι σιγοτραγουδούν αναθαρρεύοντας προσωρινά.
Μοιάζει με το κύκνειο άσμα τους
Γνωρίζουν πως ο θάνατος παραμονεύει κάθε φορά, που η ατολμία τους, φέρνει μια νίκη καθαρή.
Λένε πως πεθαίνει κάποιος μόνο μια φορά.

Κι όμως, πεθαίνει κάποιος κάθε φορά, κάθε στιγμή που φοβάται να ζήσει.

Σοφία Παπά