Εμένα πάλι “το κόκκινο πανί μου ήταν πάντα η ευκολία” που λέει κι ο ποιητής. Εκείνη η αβάσταχτη ελαφρότητα με την οποία οι άνθρωποι προσεγγίζουμε και βιώνουμε τα πράγματα. Η εύκολη ανάγνωση της πραγματικότητας, η “σιγά μην πονοκεφαλιάσω κιόλας”, η εύκολη και αβασάνιστη κριτική, η παραμονή στο πρώτο επίπεδο θέασης και στοπ. Πιο μέσα δεν έχει. Να μην ταλαιπωρήσουμε εκείνο το ρημάδι το μυαλό, να μη ζοριστούμε γενικώς… Σε τίποτα. Στη σκέψη, στο συναίσθημα, στο σώμα έστω. Αλλά: με την ήσσονα προσπάθεια, τον ελάσσονα κόπο απαιτούμε το βέλτιστο και μέγιστο αποτέλεσμα, ενώ ταυτόχρονα μειώνουμε, ακυρώνουμε, ισοπεδώνουμε, φθονούμε ενίοτε το ίδιο αυτό, όταν ο διπλανός μας με πολύ κόπο το επιτύχει. Εξάλλου, με ποια αξιολογικά κριτήρια, ποιοτικά εννοώ, μπορεί ο άμοχθος νους να αξιολογήσει τον κόπο; Όταν έχεις εθιστεί στην ευκολία, πώς ν΄αναγνωρίσεις τη δυσκολία και την αξία ή την ποιότητά της;

Η ευκολία όμως είναι πλέον ιδεολογία, βιοθεωρία, τρόπος ζωής. Την ευνοεί άλλωστε και η εποχή. Όλα γίνονται αυτόματα, άκοπα, εύκολα… Όλα; Τα σπουδαία, τα ουσιαστικά, αυτά που “τι ζωή δίχως αυτά θα κάμεις”; Ναι, μια ζωή δύσκολη, βασανισμένη δεν είναι ωραία. Όμως, ο παιδεμός της σκέψης και της ψυχής, η δουλειά -δύσκολη πράξη και λέξη λησμονημένη- με τον εαυτό μας, αποκαλύπτει και το μεγαλείο αυτής της ζωής. Η κουφότητα δεν μας επιτρέπει να γευτούμε τη μοναδική γοητεία αυτής της σύντομης παρουσίας που μας έλαχε σε τούτον το μικρό πλανήτη. Η σοφή ελληνική γλώσσα θεωρούσε κακό ό,τι “ράδιον”,  (εύκολο δηλαδή). Και τη ραδιουργία, το ράδιον έργο, το στιγμάτιζε ως πονηρό, κακό πάει να πει. Ναι, η δυσκολία έχει οδύνη. Αλλά υπάρχει άραγε κορφή χωρίς ανηφοριά, παίδευση χωρίς παιδεμό, Ιθάκη χωρίς ταξίδι, ηδονή χωρίς οδύνη;