“Συγγνώμη παιδί μου για τον κόσμο που σε έφερα να ζήσεις” Παρασκευή Παπία

Αυτή την κοινωνία θέλουμε; Αναρωτήθηκα αρχικά. Αμέσως όμως συνειδητοποίησα πως αυτοί είμαστε. Νοικοκυραίοι της κακιάς ώρας ή, για να είμαι απόλυτα ακριβής, της καλής πλευράς της τύχης.

Κατά τα άλλα, μας ενοχλούν τα παιδιά που είναι αντιμέτωπα με κάθε είδους αναπτυξιακή ή μαθησιακή πρόκληση.

Ο Ζακ Κωστόπουλος που όλοι μας σκοτώσαμε σε ένα-θαρρείς- άλλο φόνο στο Όριαντ Εξπρές.

Οι οροθετικές πόρνες με τα πρόσωπά τους φάτσα φόρα δημοσιευμένα και τον πελάτη πλήρως προστατευμένο-νοικοκύρης γαρ.

Οι πρόσφυγες που αν είναι τυχεροί και: 1ον) δεν σκοτωθούνε στην πατρίδα τους 2ον) δεν σκυλοπνιγούνε στο Αιγαίο ή στον Έβρο καταλήγουν στις απανταχού Μόριες προσβάλλοντας την αισθητική μας- δεν ακούμε Ελληνικά, βρε παιδί, μου στην Μυτιλήνη πια.

Οι μετανάστες που τους εκμεταλλευόμαστε πλήρως να κάνουν κακοπληρωμένες εργασίες αλλά ταυτόχρονα κατηγορούμε πως μας παίρνουν τις δουλειές.

Οι κάθε είδους αλλόθρησκοι που έχουν την παράλογη απαίτηση να εξασκήσουν το δικαίωμα τους στην ανεξιθρησκεία- άκου τώρα πώς τους ήρθε κι αυτωνών; Ελλάς-Ελλήνων-Χριστιανών, you know???

Ο καρκινοπαθής που έχει χάσει την κόμη του και τον περιθωριοποιούμε από άγνοια, φόβο, οίκτο ή όλα τα παραπάνω.

Ο Παύλος Φύσσας που τα έβαλε με την Χρυσή Αυγή και δολοφονήθηκε.

Ο Γρηγορόπουλος που βόλταρε στα Εξάρχεια και δολοφονήθηκε.

Να πω κι άλλα; Εγώ αντέχω να τα γράψω, εσύ πώς αντέχεις να τα διαβάζεις;

Συγγνώμη, παιδί μου για τον κόσμο που σε έφερα να ζήσεις. Δεν πάλεψα αρκετά, φαίνεται. Αλλά δεν σκοπεύω να τα παρατήσω.