No friend but the mountains: Το βιβλίο που γράφτηκε σε μια φυλακή
Ο Behrouz Boochani είναι ένας Κουρδο-Ιρανός δημοσιογράφος, ποιητής και παραγωγός ταινιών, ο οποίος έχει κάνει μεγάλο αγώνα για την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αν και υπάρχουν πολλά έργα που έχουν εκδοθεί υπό το όνομά του, τον τελευταίο καιρό έχει γίνει γνωστός για το βιβλίο του “No friend but the mountains”, του οποίου η συγγραφή αποτελεί μια ιδιαίτερη και πρωτότυπη ιστορία.
Ο Behrouz Boochani στην φυλακή του Manus Island
Ο Boochani βρίσκεται φυλακισμένος εδώ και 5 χρόνια στο κέντρο κράτησης στο Manus Island, το οποίο υποτίθεται πως είναι κλειστό από το 2017, επειδή προσπάθησε να φύγει από το Iran έπειτα από την εισβολή των Islamic Revolutionary Guard Corps (ένοπλες δυνάμεις Ιραν) στο γραφείο του. Το βιβλίο αυτό, λοιπόν, το οποίο περιγράφει την εμπειρία του Boochani στις φυλακές του Manus Island, γράφτηκε μέσα από τη φυλακή μέσω της εφαρμογής WhatsApp και απέσπασε το σημαντικό βραβείο λογοτεχνίας της Αυστραλίας Victorian Prize for Literature, το οποίο συνοδεύεται από το ποσό των $100.000. Ο Boochani έστελνε τακτικά την πρόοδό του, μέσω της εφαρμογής, στον μεταφραστή και φίλο του Omin Trofighian για να διασφαλίσει το έργο του σε περίπτωση που οι φυλακές του κατασχέσουν το τηλέφωνο.
Ο ίδιος θα πει ότι θέλει οι αναγνώστες του βιβλίου του να καταλάβουν πως οτιδήποτε γράφει είναι απλώς μία συστηματική προσπάθεια να “ξεκλειδώσουν” οι πρόσφυγες και όσοι αναζητούν άσυλο την ταυτότητα , την ανθρωπιά και την ατομικότητά τους .
Ημέρες χωρίς κανένα σχέδιο .
Χαμένοι και αποπροσανατολισμένοι .
Τα μυαλά είναι ακόμα παγιδευμένα στα κύματα του ωκεανού,
Αναζητώντας γαλήνη σε νέες πεδιάδες
Μα οι πεδιάδες της φυλακής
είναι σαν διάδρομος που οδηγεί σε γυμναστήριο μαχητών
Και η μυρωδιά ζεστού ιδρώτα που απλώνει παντού
τρελαίνει τους πάντες .
Στις βροχερές μέρες το νησί έχει άλλο χρώμα , άλλη μυρωδιά.
Όταν πέφτει η βροχή ,δεν υπάρχει πια ίχνος κουνουπιών .
Όταν πέφτει η βροχή παύεις να αισθάνεσαι την θέρμη που βυθίζει τα σώματα στον ιδρώτα.
Τα λουλούδια μοιάζουν με χαμομήλια .
Χορεύοντας αδιάκοπα,
Ανασαίνοντας βαριά ,
Ασθμαίνοντας λες και είναι ερωτευμένα με το δροσερό αεράκι του ωκεανού.
Λατρεύω αυτά τα λουλούδια .
Είναι ένας ζήλος για αντίσταση .
Μία τεράστια βούληση για ζωή που ξεσπάει μέσα απ’τις καμπύλες και τα στελέχη των σωμάτων μας .
Των σωμάτων που εκτείνονται για να αποκαλυφθούμε στον κάθε μάρτυρα .
Επιμέλεια : Γιώργος Περόγαμβρος
