Ο άνθρωπος είναι ένας ξενώνας.

Κάθε μέρα ένας καινούργιος ερχομός,

μια χαρά, μια θλίψη, μια κακία,

μια στιγμιαία συνειδητοποίηση φτάνει όπως ένας απρόσμενος επισκέπτης.

Υποδέξου τα όλα!

Ακόμα κι αν πρόκειται για ένα πλήθος καημών,

που βίαια αδειάζουν το σπίτι από τα έπιπλά του,

φέρσου σε κάθε καλεσμένο με αξιοπρέπεια,

θα μπορούσε κάλλιστα να σε ετοιμάζει

για μια χαρά καινούργια.

Τη νηφάλια σκέψη, την ντροπή, τη υστεροβουλία,

υποδέξου τες στην πόρτα χαμογελώντας και κάλεσέ τες μέσα.

Να είσαι ευγνώμων για καθετί που έρχεται,

γιατί έχει σταλεί ως οδηγός απ’ τον επέκεινα κόσμο.

 

Λίγα λόγια για τον Τζελαλαντίν Αλ Ρουμί (1207-1273) :

  • Ο Τζελαλαντίν Ρουμί ήταν Πέρσης ποιητής και δάσκαλος του δικαίου και της θεολογίας με μεγάλο αντίκτυπο στον ιδεολογικό-θρησκευτικό χώρο του Ισλάμ. Οι σύγχρονοί του τον αποκαλούσαν «Μεβλανά», που σημαίνει «ο δάσκαλός μας», ενώ η διδασκαλία του καλούσε ανθρώπους από οποιαδήποτε πίστη, θεωρώντας πως ο Θεός Μουσουλμάνων, Χριστιανών και Εβραίων είναι ένας.
  • Το κύριο έργο του: «Μασνάβι». Μια συλλογή στίχων στα Περσικά που θεωρείται το απόσταγμα της σοφίας των Σούφι και ένα από τα σημαντικότερα έργα της μυστικιστικής ποίησης.
  • “Αλ Ρουμί” σημαίνει “ο Ρωμιός”, αλλά δεν είχε (μάλλον) σχέση με Ελλάδα. Το όνομα οφείλεται στην καταγωγή του από το σουλτανάτο του Ρουμ των Σελτζούκων Τούρκων στη Μικρά Ασία.
  • Ήταν ο ιδρυτής του τάγματος των Μελβεβήδων δερβίσηδων, ενώ το έργο του, στο οποίο υπάρχουν πολλά νεοπλατωνικά και γνωστικά στοιχεία, επηρέασε ιδιαίτερα την περσική και τουρκική λογοτεχνία, όντας άλλωστε μεγαλειώδες αφού ξεπερνά κρατικά και εθνικά σύνορα. Τα ποιήματά του συγκεκριμένα έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες του κόσμου. Ζητούμενο πάντα στην ποίηση του Τζελαλαντίν Ρουμί είναι ο έρωτας.
  • Ο Ρουμί βρίσκει τον «Αγαπημένο», όπως οι Σούφι αποκαλούσαν το Θεό, στο πρόσωπο ενός ρακένδυτου δερβίση, του Σάμς-ι-Ταμπρίζ. Ο Σάμς γίνεται ο καθρέφτης που επάνω του ο Ρουμί βλέπει την εικόνα του Θεού, ενώ μια στενή γόνιμη φιλία τους δένει δια παντός. Με την εξαφάνιση του Σάμς, ο Τζελαλαντίν πέφτει σε βαθιά μελαγχολία. Σε κατάσταση έκστασης, στροβιλίζεται σ’ ένα μονότονο χορό γύρω από τον εαυτό του. Γύρω όμως κι από τον ήλιο της Ταυρίδας, όπως ακριβώς κινείται η γη, γύρω από τον άξονά της και γύρω από τον ήλιο, επαναλαμβάνοντας τις κινήσεις των πλανητών, ψιθυρίζοντας στίχους που μόλις είχε φτιάξει, με τα χέρια υψωμένα αναζητώντας τον «Αγαπημένο». Στίχοι από το ποίημα “Ο αγαπημένος “:

                                                          “Όλη η ευτυχία του κόσμου

δεν θα μου γιάτρευε εύκολα αυτόν τον πόθο.

Η μόνη γιατρειά είναι ο Αγαπημένος,

  Σκέφτηκα: «Πόσα λόγια θα του πω, όταν τον συναντήσω»

Τον είδα και δεν έβγαλα μιλιά.”

 

ΠΗΓΕΣ : frapress , Εναλλακτική Δράση

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ : ItravelPoetry