ΤΟ ΠΙΟ ΡΗΧΟ ΠΟΙΗΜΑ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

Αυτό είναι το πιο ρηχό ποίημα στην ιστορία της ποίησης.
Κανένα νόημα κρυμμένο από πίσω.
Και δεν προσπαθεί να διεκδικήσει τίποτα από σένα – ούτε απάντηση, ούτε πράξη.
Δεν προσπαθεί να διεκδικήσει τίποτα από σένα – ούτε καν από εκείνη.

Είναι το ίδιο άχρηστο με μια αγκαλιά.
Είναι μια κραυγή ενώ κοιμάσαι.
Είναι άλλο ένα ποίημα που μιλάει για εκείνο το κλισέ.
Άλλο ένα ποίημα που μιλάει για την αγάπη.
Για μια αγάπη τόσο δυνατή που θα έπρεπε νʼ αλλάξει τον κόσμο,
και δεν ξέρω γιατί δεν το έχει κάνει. Κάθε βράδυ αναρωτιέμαι γιατί δεν το κάνει.

Είναι μια κραυγή ενώ κοιμάσαι.
Είναι μια απάντηση στην ανυπαρξία που μας υπόσχονται,
είναι η μόνη επανάσταση που μπορώ νʼ αγγίξω.
Είναι το πιο ρηχό ποίημα στην ιστορία της ποίησης. Αλλά κάνε υπομονή.
Μένουν 27 λέξεις, μένουν 3 στίχοι.

Είμαι εδώ. Είμαι αληθινός. Γιατί αγαπάω. Την αγαπάω.
Και δεν ξέρω γιατί ο κόσμος παραμένει ίδιος.
Υποτίθεται πως είμαι ποιητής. Τι θα τους πω όταν με ρωτήσουν;

`

ΠΡΟΣ ΟΝΕΙΡΑ

Όνειρα: Δώστε μου χέρια να κρατήσω•
χέρια που κάποτε είχα κρατήσει.

Δώστε μου τα χέρια που θα έπρεπε να κρατάω απόψε•
αν μου τα δώσετε, θα τα κρατάω απόψε.

Αν κάνετε καλά τη δουλειά σας και κρύψετε την ησυχία
αν μου θυμίσετε ποιο δαχτυλίδι ήταν σε ποιο δάχτυλο
και σε ποιο χέρι ήταν το βραχιόλι

αν κάνετε καλά τη δουλειά σας
ποιος θα μπορεί νʼ αρνηθεί ότι απόψε κράτησα τα χέρια•
τα χέρια που κάποτε κρατούσα;

Θα θυμηθώ το κάθε κόσμημα.
Την ανάσα της όταν ερχόταν ο ύπνος.
Και όποιος κι αν έβλεπε μαζί μου απόψε
εκείνα που απόψε θα μου δείξετε

όποιος κι αν έβλεπε μαζί μου απόψε
εκείνα που θα δω
δεν θα μπορούσε παρά να ομολογήσει πως

Είναι αληθινό. Σας τʼ ορκίζομαι, είναι αληθινό.

ΌΤΑΝ ΕΜΑΘΕ

Δε ζήλεψε όταν έμαθε πως έκαναν σεξ.
Ζήλεψε όταν έμαθε πως μετά
αντί να μιλάνε
άκουγαν τη βροχή.

ΑΠΛΩΣ

Είμαστε απλώς μια ιστορία
που ο Θεός λέει στον εαυτό του

για να μη μείνει μόνος
στο σκοτάδι.

ΥΠΟΜΝΗΜΑ

Όσο κι αν σε καίνε κάθε βράδυ
ποτέ δεν θα σε κάψουν

αν μπορείς να κάνεις
μια όμορφη γυναίκα
να χαμογελάσει.

ΕΠΙΚΑΙΡΕΣ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ

Ούτε για ευτυχία πια
ούτε για δύναμη
ούτε καν γιʼ αγάπη.

Απλά για τα βράδια•
απλά να μην είμαι τόσο θυμωμένος τα βράδια.

ΜΕΙΝΕ

Έχεις δίκιο, αλλά μείνε• μην ξεχνάς ότι υπάρχουν.
Και σήμερα θα θυμώσουν πάλι χωρίς λόγο
και θα κλάψουν επειδή κάπου άκουσαν κάποια χαζή ιστορία
και θα ξεκουράσουν ένα κεφάλι στην αγκαλιά τους (όπως μόνο εκείνες ξέρουν).

Γυναίκες.
Υπάρχουν ακόμα οι γυναίκες.

ΔΕΝ ΕΦΥΓΑ

Εκείνο το βράδυ, δεν έφυγα.
Εκείνο το βράδυ, έμεινα εκεί.

Όταν είσαι μόνη στο σπίτι,
κάνε ησυχία και άκου:
Ακούς; Ακούς.
Ακούς τα γέλια μας στο σπίτι.

Είμαι ακόμα εκεί.
Κάπου.

Κοιμήσου ήσυχα απόψε. Θα κοιμηθώ
ήσυχα κι εγώ.
Κάπου, σʼ ένα σύμπαν κοντινό,
απόψε είμαι ακόμα εκεί.


ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

Αύγουστος, και παίρνει την κουβέρτα στο κρεβάτι.
“Δεν κρυώνω”, λέει στα βιβλία που τον κοιτάνε κοροϊδευτικά.
“Απλά θέλω νʼ αγκαλιάσω κάτι.”

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΘΑΥΜΑ

Ούτε από γάμους ξεκίνησαν
ούτε για περισσότερο κρασί ξεκίνησαν.

Από οργή ξεκίνησαν.
Από τι άλλο να είχαν ξεκινήσει;
Από τους λυγμούς ενός που δεν φοβόταν
να σταθεί οργισμένος μπροστά σʼ έναν θεό.

Και ανάμεσα στα ίδια του τα δάκρυα
έντεκα λέξεις χώρεσε ο λεπρός:

Όχι να μην μπορούν να με αγγίξουν.
Μόνο εκεί Σε βρίσκω.


ΣΤΟ ΠΑΡΚΟ

i.

Είμαστε ακόμα σ’ εκείνο το πάρκο.

Εγώ είμαι εκεί, και
εσύ είσαι στην αγκαλιά μου, και
τα κινητά μας είναι κλειστά.

Oι δουλειές μας
μας ψάχνουν.

Ας ψάχνουν.
Είμαστε ακόμα σ’ εκείνο το πάρκο.

Τα ονόματα μας έχουν ανέβει στη LiFO
με ασπρόμαυρες φωτογραφίες όπου χαμογελάμε,
με μαρτυρίες από παλιούς συμμαθητές που μας είχαν χεσμένους,
με αναφορές στα τελευταία μας posts στο Facebook.

Ας ψάχνουν.
Είμαστε ακόμα σ’ εκείνο το πάρκο.

Η καινούργια είδηση είναι ότι σε απήγαγα.
(Το μούσι, βλέπεις.)

Όχι, πριν λίγο τʼ άλλαξαν –
και καλά με σκότωσες και τώρα ταξιδεύεις με περούκα.
(Το βλέμμα σου ενώ καπνίζεις, βλέπεις.)

Εμείς είμαστε ακόμα σ’ εκείνο το πάρκο.

Τους ακούμε να ουρλιάζουν τα ονόματα μας, από μακριά.
Ουρλιάζουν το δικό σου. Ουρλιάζουν το δικό μου. Και γελάμε.

Όμως οι στίχοι δεν αρκούν για να σε πείσω. Δεν
είμαστε ακόμα σʼ εκείνο το πάρκο.

ii.

Όταν είσαι γεροπαράξενη
(αντί για απλώς παράξενη)
κι εμένα μού έχουν κάνει μια απʼ αυτές τις άθλιες κηδείες
όπου οι παρευρισκόμενοι (αν έρθουν) έρχονται για το PR

θα έχω ορισμένες εξηγήσεις να δώσω.
Εκείνος (ξέρεις, Εκείνος)
θα με ρωτήσει γιατί δεν έμεινα στο πάρκο
γιατί δεν σε άφησα να κοιμηθείς εκεί
γιατί δεν με άφησα να κοιμηθώ εκεί
γιατί σταμάτησα να μετράω τις φακίδες.

Θα Του πω για τις δουλειές. Θα με ξαναρωτήσει.
Θα Του πω για τις σπουδές. Θα με ξαναρωτήσει.
Θα Του πω για τις φιλοδοξίες. Θα με ξαναρωτήσει.

Σ’ εκείνο το σημείο, αν οι νεκροί μπορούν να κλάψουν θυμωμένοι
θα κλάψω θυμωμένος.
«Γιατί θα έπρεπε ν’ αφήσω όλα τ’ άλλα!» θα φωνάξω.
Και τότε θα με κοιτάξει με πρόσωπο σκληρό.

Πρώτα θα νιώσω ξανά το χάδι σου στην πλάτη μου•
θα δακρύσω μπροστά Του όπως δάκρυζα μπροστά σου•
έπειτα θα μου δείξει όλα τ’ άλλα.

«Ναι» θα μου απαντήσει.
«Ναι. Θα έπρεπε.»

ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΥΠΑΡΞΗΣ

Είναι μια λεπτή ισορροπία:
Να βλέπεις όλα τα χρώματα του σύμπαντος•
να τα βλέπεις στο πέταλο ενός λουλουδιού.
Και το πέταλο να σου αρκεί.

Μα μόλις πάρεις τα μάτια σου από το πέταλο,
νʼ απαιτείς κι άλλα χρώματα,
κι άλλη ομορφιά

νʼ απαιτείς περισσότερα
νʼ απαιτείς με απληστία,
νʼ απαιτείς περισσότερα
νʼ απαιτείς ξεδιάντροπα.
Και με το θράσος ενός βλάσφημου,
όση ομορφιά δεν βρίσκεις, να τη φτιάχνεις –
για τους άλλους και για σένα.

Να δείχνεις στον ίδιο τον Δημιουργό
ποια χρώματα έπρεπε να βάλει.
Είναι μια λεπτή ισορροπία
αλλά ίσως είναι ο μόνος τρόπος
να είσαι ο Θεός.

Και το να είσαι ο Θεός
ίσως είναι ο μόνος τρόπος
να υπάρχεις.

ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΠΤΩΣΗ

Προτιμώ να χορεύω σαν κτήνος
παρά να πονάω σαν άνθρωπος.

 

Λίγα λόγια:

Ο Αλέξης Αντωνόπουλος γεννήθηκε το 1989 στην Αθήνα. Σπούδασε Ιστορία και Διεθνείς Σχέσεις στο Αμερικανικό Κολλέγιο Ελλάδος, Υποκριτική στο Ινστιτούτο Θεάτρου και Κινηματογράφου LeeStrasberg στη Νέα Υόρκη, και Δημιουργική Γραφή στο Πανεπιστήμιο του Cambridge.

Έχει δουλέψει σε Κινηματογράφο και Τηλεόραση ως ηθοποιός και βοηθός σκηνοθέτη. Από το 2012 εργάζεται αναλαμβάνοντας πανελλαδικές και διεθνείς προωθητικές ενέργειες για εταιρείες από τους χώρους του Κινηματογράφου και των Video-Games.

Βιβλία/projects του: Σκοτάδι (εκδόσεις ArsPoetica, 2013), Καπνίζοντες και Μη Καπνίζοντες (συμμετοχή σε ανθολογία, εκδόσεις Vakxikon, 2014), Εδώ (εκτός εμπορίου, εκδόσεις Πασιφάη, 2015), Waiting (urbanproject, 2016-), Γεια, Σʼ Αγαπώ, Αντίο (συμμετοχή σε ανθολογία, εκτός εμπορίου, εκδόσεις Ο Κύκλος Των, 2018).

 

 

Πηγή: ποιείν