“Δεν είναι τυχαίο που κάθε μέρα

ξεκινάει με το λάλημα του πετεινού,

που φανερώνει από παλιά μια προδοσία”

-Μπ.Μπρεχτ

 

Πάντοτε στις εξερχόμενες ,

Άφηνα τρεις χτύποι να ακουσθούν.

Νευρωτικά.

Λες και ένας έστω παραπάνω

Θα διατάρασσε του σύμπαντος μου την ισορροπία ,

Υπαινισσόμενος δειλία ,

Που έτρεμα σαν αρρώστια ανίατη .

 

Στην περίπτωσή σου ,

Υπερέβην εαυτόν

Και άφησα τέσσερα να γίνουν τα χτυπήματα.

Μα εκείνο το τελευταίο ,

Δεν παύει να αντηχάει στ’αυτιά μου

Σαν λάλημα πετεινού

Και όσο δεν τ’αντέχω ,

Άλλο τόσο φοβάμαι

Μήπως χωρίς αυτό δεν ξημερώσει .