Η ιστορία του τραγουδιού «Ερωτικό» που ερμηνεύει η Ελευθερία Αρβανιτάκη δείχνει άλλη μια φορά πόσο «ροκ» κρύβεται σε ένα τραγούδι. Στίχοι που ανάμεσα σε άλλα συνδέονται με Κύπρο, στρατό, Καβάφη, ομοφυλοφιλία, χρεωκοπία, αυτοκτονία.
Και όλα αυτά γιατί το Ερωτικό είναι μελοποιημένο ποίημα του Ναπολέων Λαπαθιώτη. Ενός ποιητή του μεσοπολέμου από εύπορη οικογένεια, άφου ο Κύπριος πατέρας του Λεωνίδας Λαπαθιώτης ήταν ανώτατος στρατιωτικός, βουλευτής και υπουργός, ενώ η μητέρα του ήταν ανιψιά του Χαρίλαου Τρικούπη.
Ο Λαπαθιώτης σπούδασε νομικά αν και δεν άσκησε ποτέ τη δικηγορία. Υποστηρικτής του Βενιζέλου στην αρχή, κατατάχτηκε στον στρατό ως ανθυπολοχαγός-διερμηνέας, θέση που διατήρησε ως το 1921. Στη δεκαετία του ’20 φυσά ο αέρας της Οκτωβριανής Επανάστασης. Επηρεάζει τους ποιητές του καιρού του, μαζί και τον Λαπαθιώτη που ενστερνίστηκε τον κομμουνισμό. Το 1932 και μετά αρθρογραφούσε στο αριστερό περιοδικό «Πρωτοπόροι» το πεζό τραγούδι «Τραγούδι για το ξύπνημα του προλεταριάτου».
Ο Λαπαθιώτης διάβαζε Ουώλτερ Χορέισο Πέιτερ, από τους βασικότερους θεωρητικούς εκφραστές του δόγματος «Η Τέχνη για την Τέχνη», το οποίο αποτέλεσε θεμέλιο του κινήματος του Αισθητισμού και Όσκαρ Ουάιλντ. Πίστευε και αυτός ότι η τέχνη δεν έχει ηθικούς ή ωφελιμιστικούς λόγους ύπαρξης, σε αντίθεση με τις επικρατούσες απόψεις της εποχής του, οι οποίες ερμήνευαν το έργο τέχνης βάσει ηθικών και παιδευτικών αξιών.
Τη βιβλιοθήκη του την ξεπούλησε για να εξασφαλίζει ηρωίνη. Η ευαίσθητη, με μουσικότητα στίχων, μετρική ποικιλία και αγνή λυρική διάθεση, ποίησή του, χάθηκε σε δρόμους αδιέξοδους. Μας άφησε ένα μικρό σε όγκο, αλλά σημαντικό σε ποιότητα ποιητικό έργο. Θεωρείται από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της νεοσυμβολιστικής και νεορομαντικής σχολής. Στα ποιήματά του σκύβουμε ακόμα και σήμερα με ενδιαφέρον, περιέργεια και απορία για την εκκεντρική αντισυμβατική και επικίνδυνη ζωή του.
Μεγάλος του έρωτας ήταν ο Κώστας Γκίκας από το Μενίδι. Ένας έρωτας που δεν μπορούσε να καλύψει την μελαγχολία και μοναξιά του καλλιτέχνη. Στρέφεται στα ναρκωτικά, κατασπαράζει την οικογενειακή του περιουσία και επιζητεί την ηδονή χωρίς την παραμικρή αυτοπειθαρχία, όπως αναφέρει ο εκδότης των ποιημάτων του. Το πρωί της 8ής Ιανουαρίου 1944 τον βρίσκει νεκρό στο άδειο του αρχοντικό κάτω απο το λόφο του Στρέφη. Ο αυτόχειρας χρησιμοποίησε το πιστόλι του πατέρα του, ο οποίος είχε σκοτωθεί από τους Γερμανούς.
Έχοντας τόση έντονη ζωή διαταρράσει την κοινωνία της εποχής και γίνεται θέμα συζητήσεων και κουτσομπολιών. Η ομοφυλοφιλία τότε, όπως και τώρα δηλαδή…, ήταν κατακριτέα και απαγορευτική μα ο ποιητής βρίσκει τον τρόπο να κρύψει το όνομα του συντρόφου του στο εν λόγω ποίημα. Στο ποιήμα λοιπόν «Ερωτικό» με ακροστιχίδα σχηματίζεται το όνομα: Κώστας Γκίκας.
Ερωτικό
Καημός, αλήθεια, να περνώ του έρωτα πάλι το στενό,
ώσπου να πέσει η σκοτεινιά, μια μέρα του θανάτου…
Στενό βαθύ και θλιβερό, που θα θυμάμαι για καιρό,
τι μου στοιχίζει στην καρδιά, το ξαναπέρασμά του.
Ας είναι, ωστόσο, τι ωφελεί; Γυρεύω πάντα το φιλί,
στερνό φιλί, πρώτο φιλί, και με λαχτάρα πόση!
Γυρεύω πάντα το φιλί, που μου το τάξανε πολλοί,
κι όμως δεν μπόρεσε κανείς, ποτέ, να μου το δώσει…
Ίσως μια μέρα, όταν χαθώ, γυρνώντας πάλι στο βυθό,
