Απόψε,
θα βγάλεις τους πολλαπλούς εαυτούς,
που σου φόρτωσαν
και θα τους απλώσεις
στα σχοινιά.
Δέρματα ραμμένα
σφιχτά επάνω σου.
θα πονέσεις,
θα ματώσεις,
θα ουρλιάξεις
για τα Πρέπει και τα Μη.

Απόψε,
Θα δεις πως
δεν ήταν σάρκα αυτό,
που φόραγες.
Δεν ήσουν εσύ.
Σου έμαθαν
να παπαγαλίζεις και
στην πρώτη περίσσια λέξη σου έκλεισαν το στόμα.
Σιωπή.
Σιωπές…
Διακριτικά,
αθόρυβα,
ύποπτα.
Σου έμαθαν
να λατρεύεις
το ανύπαρκτο.
Σου έμαθαν
να αγνοείς
το ορατό.
Λάθος γνώσεις,
λάθος κρίσεις,
λάθος συναισθήματα.
Μια λάθος ζωή.
Και θαρρούν πως ζουν.
Και θαρρείς πως ζεις.
Και ο Άνθρωπος
ως άλλος κανίβαλος συνεχίζει
να κατασπαράζει το είδος του.
Και η Ανθρωπότητα συνεχίζει
να μην έχει μέρος
να κρυφτεί
από τη ντροπή.

Εσύ όμως,
απόψε.
Να βγάλεις ένα ένα
τα δέρματα,
που σου ράψανε.
Για να αρχίσεις
από την αρχή.
Χωρίς πίστη,
λατρεία
ή δόγμα.
Χωρίς φόβο
ή πάθος.
Με την αγνότητα
ενός παιδιού,
που δεν το άγγιξε
αυτή η οργή.

Απόψε,
Τολμάς;

Σοφία Παπά