Θα περάσουν τα χρόνια, θα δεις…
Θα φοράς την ρόμπα σου το πρωί
Ανακατεύοντας στο μπρίκι έναν καφέ
Με ψευδαίσθηση ζάχαρης
Μαύρο όπως οι αμαρτίες σου
Σκέτο όπως οι ανασφάλειές σου
Θα αναρωτιέσαι για το όνομα
Του μεγάλου σου έρωτα
Τι χρώμα μάτια είχε
Κι αν λίγο τραύλιζε
Όταν σου μιλούσε.
Τα σπουργίτια θα έρχονται στο τζάμι σου
Με το ράμφος μορσικά να ζητάνε
Ό,τι ψίχουλο περισσεύει
Από ένα ψωμί μπαγιάτικο.

Θα περάσουν τα χρόνια, θα δεις…
Το γκρίζο θα χει γίνει πιο γκρι
Οι ρυτίδες θα βαθαίνουν αδυσώπητες
Τα μαλλιά θα ασπρίσουν
Οι ώμοι θα έχουν λίγο σκευρώσει
Από τις ξένες ευθύνες που κουβάλησες
Σίμωνας Κυρηναίος, εσύ
Στα τερτίπια ενός Πιλάτου
Με χέρια βρώμικα
Οι ορμές προ πολλού
Θα σε έχουν αθωώσει
Τα δόντια σε αποχρώσεις ώχρας
Το στόμα πάντα πικρό
Από τις απογοητεύσεις.
Ό,τι μας αναλογούσε ζήσαμε, θα πεις…

Παρασκευή Παπία