Για το παιδί που έκανες και καμαρώνεις

ορθώνεσαι σαν αγρίμι μπρος απ’τη φωλιά του.

Όλα τα ξέχασες λοιπόν ; Κι ο δρόμος μας ;

Ή τάχα πιά δε βλέπεις το μαστίγιο

που αιωρείται πάνω απ’τα κεφάλια μας ;

Όχι , αν είναι για μια σπορά να σταματήσουμε ,

να φτιάξουμε ένα σπίτι σαν άλλη φυλακή ,

να μας εξαγοράσει το ακριβοδίκαιο συζυγικό αιδοίο ,

καλύτερα όλα τα χρόνια της ζωής μας

με τα γεννητικά όργανα λιωμένα

μες στις τανάλιες της εξορίας ,

καλύτερα τα στόματα να ερειπωθούν

δίχως φιλί , δίχως προσφάι

αρθρώνοντας ως το τέλος τις δικές μας λέξεις ,

καλύτερα μια πυρκαγιά να μας σαρώσει

και μας και τα μικρονοικοκυριά μας .

 

Αντιδικίες , Τίτος Πατρίκιος , εκδόσεις Ύψιλον