Χαράματα.

Πρώτα κατούρησε ένα τζιπ επειδή είχε παρκάρει πάνω στο πεζοδρόμιο.

Δεν ήταν δα και τόσο μεθυσμένος,

αλλά ήταν επιτακτική η ανάγκη

μιας μορφής συμπαντικής δικαιοσύνης.

Μετά σήκωσε ένα μπουκάλι

που ήταν στο δρόμο

και το πέταξε στον κάδο

από κοινωνική ευθύνη.

Σε λίγο, έβαλε φωτιά στον κάδο,

μάλλον λόγω περιβαλλοντικής ευαισθησίας.

Όταν πήγε να πάρει την πυροσβεστική

επειδή θα άρπαζε κι ένα Smart που ήταν παρκαρισμένο κοντά,

μια φωνή του είπε

«το υπόλοιπο του χρόνου ομιλίας σας,

δεν επαρκεί…»

υπενθυμίζοντάς του τις ρητορικές περί

επιπτώσεων

της εφαρμογής νεοφιλελεύθερων οικονομικών πολιτικών

σε περίοδο ύφεσης.

Τώρα ευχόταν τόσο πολύ, τουλάχιστον να μην είχε κατουρήσει εκείνο το τζιπ,

αντί για έρμαιο των γεγονότων,

θα ήταν ρυθμιστής αυτών- θα είχε τον έλεγχο της πυρκαγιάς που ο ίδιος προκάλεσε,

ή τουλάχιστον κάρτα για να καλέσει για βοήθεια.

Δύο κοπέλες στο απέναντι πεζοδρόμιο

που στέκονταν σαστισμένες και παρακολουθούσαν,

δεν είχαν καμία επίγνωση

των έντονων εσωτερικών δονήσεων

στα έγκατα της συνείδησής του.

Έβλεπαν μόνο έναν χαμένο,

να κατουράει αμάξια,

να βάζει φωτιές,

να τις φυσάει μπας και σβήσουν,

και στο βάθος, έναν ήλιο ν’ανατέλλει.

Κριστιάν Νίρκα