Στα όνειρά μου να κρυφτείς

κι απόψε περιμένω.

Το παραθύρι ανοιχτό,

με τρόπο να τρυπώσεις.

Ίσως, ως άνεμος θα μπεις,

ίσως σα λάμψη άστρου.

Σαν κόκκινη πανσέληνος

ίσως σκαρφαλώσεις,

απ’ το μπαλκόνι κρεμαστείς,

τα κάγκελα να λιώσεις και

στο κατώφλι σα σταθείς

στο νου μου να ορμήξεις:

“Κοιμήσου αγάπη μου.

Όσοι λαχταρούν,

δεν αμφιβάλλουν…”

Το ηλιοβασίλεμά σου.