Ο Carl Sagan , υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους Αμερικανούς αστροφυσικούς , με ένα ιδιαίτερο χάρισμα σε αυτό που ονομάζουμε “επικοινωνία της επιστήμης” , κάτι που φάνηκε από την τηλεοπτική σειρά “Cosmos : A personal voyage” που παρουσίασε και τον έκανε ευρέως γνωστό . Επίσης υπήρξε συνιδρυτής της επιστήμης της αστροβιολογίας με τον Τζόσουα Λέντερμπεργκ και συν-συγγραφέας του SETI: Intelligent life in the universe, με τον Σοβιετικό αστροφυσικό Ιωσήφ Σκλόβσκι.

Ο Sagan , έφυγε από την ζωή 20 Νοεμβρίου του 1996 από πνευμονία ,πιθανότατα επιπλοκή από τη βαριά ακτινοβολία που υπέστη, εξαιτίας της μυελοδυσπλασίας του.

Η σύζυγός του Ann Druyan , το 2003 μίλησε στο περιοδικό “The Skeptical Inquirer”, για τον εικοσαετή κοινό τους βίο , αλλά και για τον θάνατο του Sagan. Σε ερώτηση για το αν ο αστροφυσικός είχε στραφεί προς την θρησκευτική πίστη τα τελευταία χρόνια της ζωής του ,αλλά και αν πιστεύει πως θα τον ξαναδεί , η Druyan απαντά με ένα από τα ομορφότερα κείμενα που γράφτηκαν ποτέ για την απώλεια ενός συντρόφου ζωής :

 

“ Όταν πέθανε ο άντρας μου, πολύς κόσμος άρχισε να με ρωτά -και ακόμα το κάνουν- εάν ο Καρλ είχε αλλάξει προς το τέλος της ζωής του τις πεποιθήσεις του για την μεταθανάτια ζωή, ενώ ήταν γνωστό ότι δεν πίστευε. Επίσης συχνά με ρωτούν αν πιστεύω ότι θα τον ξαναδώ.

Ο Καρλ αντίκρισε τον θάνατο με αμείωτο κουράγιο και ποτέ δεν βρήκε παρηγοριά σε αυταπάτες. Το τραγικό ήταν ότι γνωρίζαμε πως δεν θα ξαναδούμε ο ένας τον άλλον ποτέ. Δεν περιμένω να ξαναβρεθώ με τον Καρλ. Αλλά , το σημαντικό είναι ότι για όσο χρόνο ήμασταν μαζί , για σχεδόν είκοσι χρόνια , είχαμε απολύτως κατανοήσει πόσο σύντομη και πολύτιμη είναι η ζωή. Δεν μειώσαμε ποτέ τη σημασία του θανάτου, υποκρινόμενοι ότι δεν είναι κάτι παραπάνω από ένας τελειωτικός χωρισμός. 

Κάθε στιγμή που ήμασταν ζωντανοί και ήμασταν μαζί, ήταν ένα θαύμα -όχι θαύμα με την έννοια του ανεξήγητου ή του υπερφυσικού. Ξέραμε ότι μας ευεργετούσε η τύχη… Γιατί μόνο η αγνή τύχη μπορεί να είναι τόσο γενναιόδωρη και καλή… Τόσο ώστε να μπορέσουμε να βρεθούμε οι δυό μας , όπως όμορφα έγραψε ο Καρλ , “στην απεραντοσύνη του χώρου και το μεγαλείο του χρόνου”… Τόσο ώστε να μπορέσουμε να είμαστε μαζί για είκοσι ολόκληρα χρόνια. Και αυτά τα χρόνια είναι που με συντηρούν και που είναι πολύ πιο σημαντικά. Ο τρόπος που μου φερόταν και ο τρόπος που του φερόμουν , ο τρόπος που φροντίζαμε ο ένας τον άλλον και μαζί την οικογένειά μας, όσο ζούσε . Όλα αυτά είναι ουσιαστικότερα από την ιδέα ότι κάποια μέρα θα τον ξαναδώ . Δεν πιστεύω ότι θα δω τον Καρλ ποτέ ξανά . Αλλά τον είδα . Είδαμε ο ένας τον άλλον . Βρεθήκαμε μέσα σ’αυτό τον Κόσμο , και αυτό από μόνο του είναι συναρπαστικό .“

carl1.png

 

Μετάφραση : Xριστίνα Γιαβάσογλου

Πηγή : good reads