Όταν έγινε η δολοφονία Φύσσα, η αλήθεια είναι πως ήμουν αρκετά μεγάλος ώστε να καταλάβω τις επιπτώσεις που θα είχε στο πολιτικό γίγνεσθαι της εποχής, όμως αρκετά μικρός ώστε να αντιληφθώ την σημασία της εκτέλεσης ενός τέτοιου ανθρώπου.

Επειδή τον Παύλο δεν τον γνώρισα ποτέ. Ακόμη και μετά τον θάνατό του, δεν έτυχε να συστηθούμε. Είδα βέβαια την οικογένειά του, τους φίλους του, όπως και όλη η Ελλάδα, να τους σέρνουν στα κανάλια. Σαν ένα κομμάτι κρέας που το πετάς σε λυσσασμένες ύαινες και το τραβάνε, το αρπάζουν, το ξεσκίζουν από δω και από εκεί. Νόστιμο ψαχνό ο πόνος, και ο θρήνος.

Εντάξει λοιπόν. Συγκινήθηκα κι εγώ. Ανατρίχιασα κι εγώ. Εξαγριώθηκα τάχα μου κι εγώ και πήγα σε καμιά πορεία. Να πούμε όλοι παρέα ένα ποιηματάκι : «οργή και λύσσα / για τον Παύλο Φύσσα» και μετά για καφεδάκι. Εντάξει, ανέβασα κι εγώ ένα «σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ» στο Facebook τώρα που το έμαθα.

Μετά πέρασε ο καιρός, πέρασαν τα χρόνια. Κατάντησε «μπανάλ» το θεματάκι. Ξεχάστηκε. Κάθε χρόνο 18 Σεπτεμβρίου αφιερώματα, σαματάς.

Τι ήθελα ένα πρωί και είπα : θα γράψω ένα ντοκιμαντέρ γι’αυτήν την υπόθεση. Οπότε έπρεπε να μελετήσω, να ερευνήσω.

Αρχικά ξεκίνησα με την ακριβή εξακρίβωση των γεγονότων εκείνης της μοιραίας νύχτας. Άκουσα τις συνομιλίες των ομάδων Δίας με το κέντρο επιχειρήσεων. Άκουσα τις επικοινωνίες με το ΕΚΑΒ. Είδα τα πλάνα από τις κάμερες ασφαλείας. Άκουσα τις μαρτυρίες.

Στη συνέχεια, άκουσα όλα όσα έγραψε ο Killah P και κυκλοφορούν στο διαδίκτυο. Τις μαρτυρίες των φίλων του, των δικών του ανθρώπων, και των όχι τόσο δικών του, σχετικά με τον χαρακτήρα του, με την φιλοσοφική δομή του.

«Θέλετε να μάθετε τι άνθρωπος ήταν ο Παύλος; Ο Παύλος έλεγε να βγούμε στους δρόμους και να παίξουμε μαξιλαροπόλεμο και όχι ξύλο. Στις πορείες έλεγε πάμε ρε παιδιά να βρούμε έναν κουλουρά να αγοράσουμε τα κουλούρια να τα ρίξουμε στους ματατζήδες και να τους φάνε τα περιστέρια. Θέλετε να μάθετε τι άνθρωπος ήταν ο Παύλος; Απ’αυτούς που είχε μπροστά του πενήντα φασίστες οπλισμένους με ρόπαλα και σιδηρογροθιές, και έμεινε πίσω να προσπαθήσει να συζητήσει μαζί τους, να κερδίσει χρόνο για να φύγουν τα παιδιά, να γλιτώσουν οι φίλοι και η κοπέλα του.»

Όσα περισσότερα μάθαινα, τόσο λιγότερα έγραφα.

Ο Παύλος σίγουρα δεν ήταν Άγιος. Αντίθετα από τα λαϊκά πιστεύω, δεν είχε ρίζες σε κάποιον πολιτικό χώρο. Είχε τις απόψεις του σχετικά με τον ρατσισμό. Ο Παύλος επίσης ήταν μουσικός, ήταν ράπερ. Εξέφραζε λοιπόν αυτές του τις απόψεις μέσα απ’τα τραγούδια του. Τα τραγούδια σπάνε κάθε ρόπαλο και κάθε λεπίδα. Ο Παύλος άρχισε να ενοχλεί.

Ασχολήθηκα λοιπόν πολύ και με αυτούς που τον δολοφόνησαν. Κατάντησε εμμονή. Άκουσα ώρες και ώρες και ώρες συνομιλιών. Ντράπηκα για λογαριασμό τους. Ντράπηκα για μένα που δεν φαντάστηκα ότι η ανθρώπινη σαπίλα θα έφτανε σε τέτοιο επίπεδο.

Σάπισα κι ο ίδιος. Μαύρισε η ψυχή μου. Όσα περισσότερα άκουγα, έβλεπα, διάβαζα, τόσα περισσότερα έσβηνα. Σκοτείνιασα. Αρρώσταινα.

Τόσο άρχισα να προτιμάω τη σιωπή. Να απομακρυνθώ.

Εάν θα κρατούσα κάτι, θα ήταν το εξής :

Ο Παύλος ήταν απ’τους ανθρώπους που ενώνουν τους ανθρώπους. Οι δολοφόνοι του είναι απ’αυτούς που τους διχάζουν. Οι πρώτοι, πάντα θα νικάνε. Ελπίζω.

Κριστιάν Νίρκα