«Έχω ένα παράπονο, άκου το: ελεύθερος σκοπευτής ήταν ο Νικόλας Άσιμος. Τον δολοφόνησαν. Τον Παύλο Σιδηρόπουλο, το ίδιο. Η μόνη επιζήσασα, εγώ.»

Κατερίνα Γώγου

(1991, δυο χρόνια πριν δώσει τέλος στη ζωή της)

Γιατί επιλέγουν να πέφτουν τ’αστέρια; Είμαι κι απόψε γεμάτος ερωτήσεις που έχω να σου κάνω, σαν ένα παιδί που ανακαλύπτει τον κόσμο. Κι ας μεγάλωσα, δεν έμαθα πολλά. Όσο περνάει ο καιρός, ξέρω και πιο λίγα.

Δείξε μου πως σχηματίζονται οι βροχές, πως φυτρώνουν τα λουλούδια. Μάθε μου να διαβάζω τον καιρό, να πετώ στις καταιγίδες, να υποδύομαι ρόλους. Ας φτιάξουμε μια καινούργια γλώσσα να μιλάμε έξω απ’τον χρόνο. Μόνοι μας.

Σ’ανασαίνω και σ’ακούω. Έχω τόσα να σου πω. Κρατιέμαι πολλές φορές από τους στίχους σου μην πέσω στο κενό. Μακάρι να σου άπλωνα το χέρι, να σε κράταγα κι εγώ, πριν κυλίσεις σαν δάκρυ και σπάσεις. Δεν σε πρόλαβα. Σε ρωτώ, «γιατί επιλέγουν να πέφτουν τ’αστέρια;» Σιωπάς.

Παντρέψου με. Θα φτιάξουμε μια καινούργια ζωή χωρίς θάνατο. Θα εφεύρουμε έναν κόσμο χωρίς τελεία. Θα σκαρφαλώνουμε στα θαυμαστικά των ανθρώπων και θα κοιτάμε μαζί τους την θέα, ένα πρωί.

Αντιπαθείς τους μπάτσους; Θα τους κάνουμε κηπουρούς. Τους πολιτικούς, επαναστάτες. Τους φιλοσόφους, αρχηγούς. Θα κάνουμε και την αγάπη να μην σκορπάει τόσο πόνο. Τον έρωτα, αιώνιο. Διάλεξε όνομα και γονιό, όπως το θέλεις. Διάλεξε τόπο και χρόνο. Εγώ για το χαμόγελό σου μάχομαι μόνο. Για τη λάμψη στο θλιμμένο σου βλέμμα. Για τις στιγμές που στάζουν απ’τους γδαρμένους σου καρπούς.

Νομίζω καταλαβαίνω. Τ’αστέρια επιλέγουν να πέφτουν, για ν’απλώσει κάποιος το χέρι, να τα αρπάξει τελευταία στιγμή.

Με όλη τους τη σοφία, θα το γνωρίζουν καλά πως τ’ανθρώπινα χέρια ξέρουν μονάχα να σπρώχνουν. Κι όμως, εκείνα τ’αστέρια, ακόμα επιλέγουν και πέφτουν.

Κριστιάν Νίρκα