Θα’θελα να σιωπήσω. Να τυλίξω τα χέρια μου γύρω από σένα και να σε κρατήσω. Έτσι, σφιχτά, με τα μάτια κλειστά, για λίγο. Χωρίς λόγο, αφορμή, σκοπό. Αυθόρμητα· για λίγο.

Απλώς να μάθεις πως νιώθω τον πόνο σου, πως κλαίμε παρέα, για λίγο. Και δεν πειράζει όταν κλαίνε οι άνθρωποι. Σημαίνει ότι κατοικεί ακόμα μέσα τους μια σταλιά Θεός.

Θα’θελα να γράψω κάτι για σένα, μόνο για σένα. Να το’χεις κάπου κρυμμένο, για πάντα. Να το ρίχνεις επάνω σου όταν κρυώνεις – να σε ζεσταίνει – για πάντα.

Επειδή είναι χειμώνας η αδιαφορία των ανθρώπων. Είναι χειμώνας τα λόγια, οι σιωπές τα βλέμματά τους. Η λήθη, τα πλήθη, η υποκρισία. Είναι χειμώνας και η προδοσία, η δειλία η κακία.

Κοίτα να ντύνεσαι καλά, και μην φοβάσαι. Σου’χω φυλάξει ένα καλοκαίρι για ζακέτα. Αρκεί να μην το ξεχάσεις κάθε που βγαίνεις απ’το σπίτι.

Κριστιάν Νίρκα

Φωτογραφία : Χάλκινο γλυπτό: “Η επιστροφή” (1996) από τον Μπρούνο Mπρούνι