Προσπαθώ να αγγίξω το όνειρο.

Ζω πρωινά παραλογισμού και δειλινά σοφίας…

Οι σκέψεις στοιχειώνουν το μυαλό μου.

Τι συμβαίνει με τους ανθρώπους;

Ακούω οιμωγές να ανεβαίνουν από τη γη,

ακούω κραυγές παιδιών να χάνονται στο χάος.

Ω άθλιοι θνητοί, ανοίξτε τα μάτια σας!

Δείτε την καταστροφή που σπέρνετε πάνω στον κήπο της Εδέμ…

Τρέμετε στην απάντηση της Μάνας.

Νομίζατε ότι αγγίξατε την Αλήθεια, να όμως

βουλιάζετε στο Ψέμα…

Κάποτε θα μαζεύετε τα απομεινάρια των παιδιών σας.

Κάποτε θα παρασυρθείτε από τις στάχτες της καμένης σας ματαιοδοξίας.

Κάποτε θα σας πληγώνει η ίδια σας η υπερηφάνεια.

Κάποτε θα ζητάτε συγχώρεση.

Κάποτε δε θα ζείτε.

Κάποτε θα λέμε ότι υπήρξαν οι άνθρωποι…