Πάρε από το σώμα μου τη μυρωδιά, την αίσθηση του δέρματος ανάμεσα στα δάχτυλα και τις σταγόνες ιδρώτα όπως γεννιούνται.

Πάρε τις σκιές που σχηματίζουν τα άκρα μου και τους ήχους από τις κινήσεις.

Πάρε μαζί σου ένα ματοτσίνορο που έπεσε και το χνούδι που κάθισε στο γόνατό μου.

Μην αφήσεις ούτε αμυχές απροσεξίας ούτε σημάδια μιας παιδικής ηλικίας ούτε τις δαγκωματιές στα χείλη.

Μάζεψε σπιθαμή προς σπιθαμή τη σάρκα και τον χρόνο πάνω της. Ανατριχίλες και ρυτίδες και εγκαύματα. Όλα γράφουν.

Πάρε το ανεβοκατέβασμα της αναπνοής, τη σιωπή ενός φιλιού και το ρυάκι από ένα δάκρυ. Μην κάνεις βήμα δίχως αυτά. Φύλαξέ τα κοντά σου, μέσα σου.

Μην αφήσεις τίποτα πίσω. Κάνε ό,τι κάνουν οι κατακτητές στη χώρα που πατούν. Δικό σου να είναι πια αυτό το σώμα που έχασε χωρίς μάχη, δόθηκε χωρίς παράκληση, αφέθηκε χωρίς δισταγμό.

Πάρε. Να έχεις να με βγάζεις κομμάτι-κομμάτι κάθε που θα ξεχνάς το όνομά μου.

Αριστέα Σταυροπούλου

*Πίνακας: Andrew Wyeth – Willard’s Coat, 1968