Είναι όμορφοι οι άνθρωποι στη δύση τους. Χρυσαφίζουνε τα χρώματά τους. Έτσι, είναι όμορφοι στη κούραση, στην λύπη, στον νόστο.

Στις τρεις τα χαράματα που σου μιλάνε με νυσταγμένη φωνή. Στον έρωτα, κι όταν τον χάνουν, γίνονται ακόμη πιο όμορφοι. Στον πόνο.

Είναι όμορφοι οι άνθρωποι στην απόγνωση, στην απογοήτευση, όταν καεί κάθε ελπίδα, κάθε Πίστη. Όμορφοι όταν φονεύουν τον Θεό ή ακόμα και τον Άνθρωπο από μέσα τους και μένει κενό -κι αν μένει κενό τότε πράγματι κάτι υπήρχε στη ψυχή τους.

Μα είναι τόσο όμορφοι οι άνθρωποι στη δύση τους, κυρίως επειδή τότε δεν τους απομένει τίποτα πια, παρά να ξημερώσουν.

Κριστιάν Νίρκα