κι εγώ που μισούσα τους ηθοποιούς
τα λόγια που λέγαν από άλλα χέρια πλασμένα
τα δάκρυα που κλαίγαν χωρίς να τους καίνε
αρχίζω και μοιάζω σ’αυτούς.
Μαθαίνω λέξεις απ’εξω και λέω
μετρώ τις δανεικές μου προτάσεις
για να’χω κάτι να πω.
Μετρώ, ένα- ένα, μετρώ τα τσιγάρα ένα προς ένα
μετρώ
να κρύψω το πρόσωπό μου στον καπνό,
-κρυφτό
μην δω την ασχήμια και σιχαθώ τον ρόλο.
10,9,8…
Είσαι ακόμα εδώ;
Αν όχι θέλω επιτέλους να σου πω
όσα δεν τολμώ να ξεστομίσω στον ουρανό
όταν βλέπεις τ’αστέρια.
Θέλω να σου πω πως
χωράς ολόκληρους κόσμους
μέσα στο χάρτινό σου βλέμμα,
γη, δέντρα, νερό,
κι εγώ, τα παιδικά μας λημέρια
τα‘ χω για μας καλά φυλαγμένα.
Τα κρύβω μες στ’ αποκαΐδια των μικρών μας ονείρων.
Κάτω απ’τις στάχτες ακόμα καίει μια φωτιά
είναι ζεστά, αν απλώσεις το χέρι.
Θα με βρεις κοντά σου, αν απλώσεις το χέρι.
Δεν θα στο κόψω αν απλώσεις το χέρι
κι ας ακονίζω τα δόντια μου κάθε τόσο
κι ας έχουν επάνω τους αίμα
κι ας είμαι ο Λύκος
«Μια φορά κι έναν καιρό»
αν σε φάω, θα φταίει μονάχα ο ρόλος.

Κριστιάν Νίρκα