Ούτε σήμερα έγραψα
Ούτε σήμερα έζησα
Η έμπνευση μου χάθηκε σε βεβηλωμένη τέρψη
Οι μέρες μας πνίγηκαν σε στείρα σκέψη

Κάθε φορά, που κοχλασμούς ψευδών αναγκών και στρεβλών αφηγημάτων μια επιφάνεια φωνάζει,
ένα κύμα ψυχής αδυνατεί τους φόβους του να ξεπεράσει.

Επειδή ποτέ δεν ξυπνήσαμε νιώθοντας ο εαυτός μας.
Τα μάτια άνοιγαν διστακτικά, έχοντας ως πρώτη τους ανάσα, τον φόβο, μην γίνει η μοίρα έρμαιο των αυθόρμητων κυματισμών μας

Έτσι, θάψαμε σταδιακά τους ευλογημένους από τη ζωή λαρυγγισμούς που μας έδειχναν πως η ζωή πρέπει να έχει μια απρόσκοπτη πορεία.
Προτιμήσαμε να μείνουμε στάσιμοι με μέτρα και σταθμά, ώστε να γίνουμε κωφοί από τις εκκωφαντικές φωνές που για τη ψυχή μας είναι βία

Στην άνεση του κομφορμισμού και στους δεσμούς μια κίβδηλης ελευθερίας,
πιστέψαμε πως κινούμαστε αδέσμευτοι, ενώ πραγματικά χάσαμε το δώρο της ζωής, το δώρο της ανεκμετάλλευτης ευκαιρίας

Νομίζω, πως σιγά – σιγά η ζωή έχασε το νόημά της.
Όχι από ματαιότητα ή από τα δάκρυα μιας αποτυχημένης και ανεκπλήρωτης αγάπης.

Αλλά από τη στάση μας απέναντι στη φυγή της συλλογικής ευθύνης
και από τη χειμαρρώδη ψευδαίσθηση, να ακολουθούμε και να πιστεύουμε άκριτα, σαν καρικατούρες της αδελφής Ισμήνης

 

Στέλιος Αγγελόπουλος