Από συνήθεια είτε απο εμμονή,
αφήνω πίσω μου, καθώς διαβαίνω,
μικρά χαρτάκια. Πρόχειρα σκισμένα
κομμάτια του εαυτού μου.

Θα’λεγες, φοβάμαι του γυρισμού τον δρόμο μην ξεχάσω.
Όμως ποιος αλίσκεται σκεπτόμενος τον γυρισμό;
Περιμένω απλώς ν’ακολουθήσουν κι άλλοι
της ζωής μου τον χαμό. Όχι σάμπως να με σώσουν.
Μα οι ίδιοι να σωθούν,
απ´την ψεύτικη, του φόβου, σωτηρία.

Κριστιάν Νίρκα