Η συλλογική μνήμη
Βήχει εντός μου
Το αίμα των πεσόντων.
Φθισική φύσις η ελευθερία
Στο στόμα της αναδεύονται
Ποιήματα μελω(ποιη)μένα
Αντί για χαλίκια
Ή καραμέλες ευκαλύπτου.
Μας ακρωτηρίασαν
τα χρόνια καταστολής.
Σώθηκαν οι ύμνοι
Για τα σπασμένα άσυλα
Με τις ριγμένες καγκελόπορτες.
Αν είχα χέρια, θα ‘γραφα
Για τις μανάδες εκείνη τη νύχτα
Τυλιγμένες στο σκοτάδι
Με τη θέρμη της φλόγας του καντηλιού
Να αφουγκράζονται το παιδί
Που ποτέ δεν επέστρεψε σπίτι του.

Παρασκευή Παπία