Περιστατικό στο Γενικό Νοσοκομείο Κορίνθου
Την Παρασκευή, 15 Νοεμβρίου, ασθενής παρουσιάζεται στο Γενικό Νοσοκομείο Κορίνθου στις 12 το μεσημέρι, με απώλεια άκρου (πιο συγκεκριμένα, με κομμένο το ένα δάχτυλο του χεριού της). Της προσφέρονται οι πρώτες βοήθειες και ετοιμάζεται για χειρουργείο.
Στις 14:00, η ασθενής είναι έτοιμη να χειρουργηθεί. Αφού έχει κάνει όλες τις σχετικές εξετάσεις και φοράει την ειδική ρόμπα, έτοιμη για την επέμβαση, οδηγείται σε έναν θάλαμο αναμονής. Η νοσοκόμα επιβεβαιώνει πως με το που ελευθερωθεί το χειρουργείο, θα οδηγηθεί κατευθείαν για εγχείρηση.
Ο χρόνος περνάει χωρίς καμία εξέλιξη. Συγγενής της ασθενούς απευθύνεται στην γραμματεία για πληροφορίες σχετικά με την υπόθεση. Η ώρα είναι 16:00, δηλαδή έχουν περάσει δυο ώρες. Η γραμματεία όμως δεν έχει καμία πληροφορία για κάποιο προγραμματισμένο χειρουργείο. Μάλιστα, ο χειρουργός, με το που τελείωσε την προηγούμενη επέμβαση, έφυγε από το Νοσοκομείο.
Η γραμματεία πληροφορεί πως εφημερία θα έπρεπε να είναι ο κύριος Χρήστος Αλεξανδρόπουλος. Επικοινωνεί με τον ίδιο αλλά εκείνος την ενημερώνει ότι έχει αλλάξει με έναν συνάδελφό του, ο οποίος και θα έπρεπε να είναι στις εγκαταστάσεις, ως εφημερεύον ορθοπεδικός – χειρουργός. Χωρίς να χάσει χρόνο, η νοσοκόμα τον παίρνει τηλέφωνο. Αυτός είναι απών από τις εγκαταστάσεις του νοσοκομείου. Δηλώνει πως ίσως να έρθει κατά τις 7 το απόγευμα, δηλαδή σε 3 ώρες.
Έρχεται σε δύο ώρες τελικά (Η Αυτού Μεγαλειότης). Έτσι λοιπόν μετά από 4 ώρες αναμονής, ενός χειρουργού που δεν ήταν καν στις εγκαταστάσεις του νοσοκομείου- ως όφειλε- η ασθενής οδηγήθηκε στον χειρουργικό θάλαμο. Καθοδόν μάλιστα, μια νοσοκόμα έγειρε επάνω στην ασθενή και ψιθύρισε την φράση ‘’θα του δώσεις και κάτι για κάνα καφεδάκι μετά, έτσι;’’.
Το χειρουργείο διήρκησε περίπου δέκα λεπτά. Η οδηγία που δόθηκε στην ασθενή ήταν να παρουσιαστεί ξανά στο νοσοκομείο για αλλαγή επιδέσμου την Δευτέρα.
Το Σάββατο όμως, 16 Νοεμβρίου, την δεύτερη ημέρα μετά την επέμβαση δηλαδή, το δάχτυλο άρχισε να αιμορραγεί ανεξέλεγκτα. Έτσι λοιπόν, η 70χρονη ασθενής πάει πάλιστο ΓΝΚ στον πρώτο όροφο στο χειρουργείο, και απευθύνεται στον γιατρό για αλλαγή επιδέσμου. Ο γιατρός απαντάει θετικά, αλλά συμβουλεύει να περιμένουμε την νοσοκόμα. Η νοσοκόμα, έρχεται μετά από μια ώρα καθώς ήταν απασχολημένη με ένα άλλο περιστατικό. Κρίνει όμως ότι το γεμάτο αίματα άκρο της ασθενούς, είναι ανάξιο της προσοχής και του χρόνου της. Αρνείται λοιπόν να αναλάβει το περιστατικό ενώ ο γιατρός που στέκεται δίπλα απλά παρακολουθεί παθητικά. (Εξαιτίας του ανυπόφορου πόνου και της σύγχυσης που βίωνε εκείνη τη στιγμή η ασθενής, δεν συγκράτησε τα ονόματα αυτών των δυο “ανθρώπων”.) Η συμβουλή που της δόθηκε ήταν να απευθυνθεί σε έναν φαρμακοποιό.
Ακολουθώντας τις οδηγίες του έμπειρου, φιλεύσπλαχνου, και εργατικού ιατρικού προσωπικού, η ασθενής απευθύνθηκε σε δυο φαρμακεία τα οποία αρνήθηκαν να την εξυπηρετήσουν λόγω του προσφάτου της χειρουργικής επέμβασης, και του βαθμού αιμορραγίας που είχε το χέρι.
Τελικά, πιο έμπειρος φαρμακοποιός ανέλαβε να ασχοληθεί με το περιστατικό. Μόλις είδε τα ράμματα, η πρώτη του ερώτηση ήταν “ποιος έκανε την επέμβαση”. Αμέσως μετά εξέφρασε την προσωπική του άποψη ότι η δουλειά δεν ήταν καλή.
Μέχρι εδώ, επιδίωξα να παραθέσω τα γεγονότα με την μεγαλύτερη δυνατή ψυχραιμία καθώς η υπόθεση μου προκαλεί μεγάλη συναισθηματική φόρτιση. Όχι μόνο δεν πρόκειται για κάποιο υποθετικό σενάριο αλλά η εν λόγω ασθενής, είναι άτομο του στενού μου οικογενειακού κύκλου. Είναι η γιαγιά μου. Ο λόγος όμως που εγείρω το θέμα στον δημόσιο διάλογο, δεν είναι μόνο προσωπικός. Θεωρώ πως είναι όφελός μου. Πράγματι, αποτελεί όφελος του καθενός μας, να μιλήσουμε, να τονίσουμε τέτοιου είδους περιστατικά, να τα “βγάλουμε στη φόρα”. Η διαφθορά ενός συστήματος, αποβάλλεται μόνο μέσω της δημόσιας έκθεσης των « ηθοποιών » του. Μετά από λεπτομερή περιγραφή των συμβάντων, ας μου επιτραπεί και η σύντομη εκφορά μιας άποψης επάνω σε αυτά.
Πιστεύω ότι η μόνη λέξη που μπορεί να περιγράψει όσα έγιναν είναι η εξής: ντροπή. Σύνολο 4 ώρες αναμονής, για ένα επείγον περιστατικό, όχι επειδή δεν υπάρχει ο κατάλληλος εξοπλισμός ή αρκετό προσωπικό στο νοσοκομείο, αλλά εξαιτίας αμέλειας, έλλειψης οργανωτικών ικανοτήτων, και αδικαιολόγητης απουσίας των υπαλλήλων από την θέση εργασίας τους. Απλώς απαράδεκτο. Αυτή η συμπεριφορά του ιατρικού προσωπικού που εμπλέκεται στην εν λόγω υπόθεση, δεν είναι μόνο παράνομη, αντιδεοντολογική ή μη επαγγελματική, είναι και απάνθρωπη. Το γεγονός ότι αυτά τα άτομα γυρίσανε στα σπίτια τους, σαν να μην συνέβη τίποτα, με εξοργίζει. Για την ακρίβεια αμφιβάλλω εάν αντιλήφθηκαν κάποια παρατυπία στην συμπεριφορά και στις πράξεις τους. Αυτό σημαίνει ότι τέτοιες αλαζονικές αντιμετωπίσεις ασθενών, τέτοια προκλητική οκνηρία, τέτοια εγκληματική ανικανότητα, αποτελεί μέρος της καθημερινής πραγματικότητάς τους. Αυτός είναι ο κανόνας, το φυσιολογικό, το συνηθισμένο στο εργασιακό τους περιβάλλον. Ως φυσικό επακόλουθο θα υπάρξουν ακόμα περισσότερα θύματα αυτού του φιάσκου. Σε κάποιες περιστάσεις, με πολύ πιο τραγικές επιπτώσεις. Και μην γελιέστε. Αυτές θα οφείλονται εν μέρει, και στην δικιά μας ανέχεια. Επειδή δεν κάναμε τον κόπο να μιλήσουμε, όταν έπρεπε. Επειδή δεν τους φτύσαμε, όταν τους άξιζε. Αυτό είναι ένα βάρος στη συνείδησή μου, που αρνούμαι να σηκώσω. Εσείς;
Εν κατακλείδι, είναι ευρέως γνωστό ότι οι δημόσιες υπηρεσίες αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα εξοπλισμού και προσωπικού. Εξίσου γνωστό είναι ότι υπάρχουν τίμιοι άνθρωποι, πολύ εργατικοί και άψογοι στη δουλειά τους. Υπάρχουν επίσης άριστοι επαγγελματίες, πρόθυμοι, διψασμένοι μα και αδιόριστοι ακόμα. Ίσως θα ήταν καλό να αδειάζανε κάποιες θέσεις και για αυτούς που πραγματικά το αξίζουν, δεν νομίζετε;
Κριστιάν Νίρκα
Σαν ιατρός νοσοκομείου των Αθηνών και πλέον ιδιώτης χειρούργος θίγομαι τόσο επαγγελματικά αλλά και ηθικά. Σε ενα νοσοκομείο το οποίο συνεχώς αποδυναμώνεται απο προσωπικό,τοσο που οι σε βαθμο διευθυντές αναγκάζονται να κανουν πάνω απο 10 και 12 εφημερίες το μήνα μόνοι τους χωρις βοηθούς με ότι αυτο συνεπάγεται στην αναλογία ασθενών και ιατρών καθώς και χειρουργείων θα ημουν πιο προσεκτικός πριν κατακρίνω χωρίς να γνωρίζω. Μάθετε λοιπόν πως έχει η κατάσταση πρώτα, οι εφημερίες δακρίνονται σε ενεργές μικτές και σε ετοιμότητας, ενας εφημερεύων ιατρός ο οποίος εφημερεύει 4 και 5 ημέρες συνεχόμενα έχει κάποιες εφημερίες ετοιμότητας εφημερίες που έχει τη δυνατότητα να είναι στο σπίτι του και εφόσον ειδοποιηθει να κρίνει με βασει τη βαρύτητα και την ιδια του την κατάσταση ποτε θα έρθει. Ακόμα και αν είναι σε ενεργή έχει καθε δικαιωμα να κρίνει τη βαρύτητα του περιστατικού ο ίδιος και όχι εσείς, όχι εσείς… αλλά αυτός που περασε 6 χρόνια ιατρική σχολή Αθηνών και άλλα 6 χρόνια ειδικότητα άπειρες ώρες ατελειωτου και δια βίου διαβασματος και 35 χρόνια προυπηρεσίας. Επίσης δε διευκρινίσατε ποτέ στον αναγνώστη παρα μόνο για τα τακτικά χειρουργεία.. λυπάμαι που δεν μπήκατε καν στον κόπο να ρωτήσετε τι υπήρχε πριν απο εσάς σαν έκτακτο περιστατικό του νοσοκομείου ή να μπείτε έστω στον κόπο να σκεφτείτε οτι το προσωπικό που είναι απαραίτητο σε ένα ορθοπεδικό χειρουργείο είναι κοινό σε όλα τα χειρουργεια ανεξαρτήτου ειδικότητας και οι άιθουσες είναι περιορισμένες… σκεφτήκατε ποτέ οτι ο ένας και μοναδικός αναισθησιολόγος που εφημερεύει ή η εργαλειοδότρια τις ώρες που εσέις όπως λετε περιμένατε ήταν μεσα σε μια οξεία κοιλία δίπλα σε έναν ανθρωπο που πάλευε για τη ζωή του ? Σκεφτήκατε οτι ακόμα και να θέλει λοιπόν ενας χειρουργός να σας βαλει άμεσα τις περισσότερες φορές σε ένα μικρο νοσοκομείο ειδικά έιναι σχεδόν αδύνατο γιατι η αιθουσα , ο αναισθησιολόγος ή το απαράιτητο προσωπικό έιναι απασχολημένοι ? Μας ρωτησατε πόσες φορές έχουμε ξενυχτήσει σε επαρχιακά νοσοκομεία περιμένοντας τους συναδέλφους να τελειώσουν για να βάλουμε το χειρουργείο μας? Και όχι δεν μας λέρασε κανείς καφεδάκι.. Δουλεύοντας χρόνια στο ΚΑΤ και μάλιστα τουλάχιστον 2 χρόνια στο ειδικό τμήμα ακρας χειρός θα ήθελα να σας πω οτι θα έπρεπε να νιώθετε τυχερή που αντιμετωπιστήκατε την ίδια ημέρα διότι ο ακρωτηριασμός του πολφού του δακτύλου , του άκρου του δακτύλου για εσάς, ΔΕΝ είναι επειγον όχι τόσο που να πρέπει να κινητοποιηθεί άμεσα και την ώρα που θέλουμε εμείς και μας βολευει όλο το σύστημα υγείας ορθοπεδικος χειρουργος διεθυντης αναισθησιολόγος τραυματιοφορεας εργαλειοδοτρια χειρυργείου αποστείρωση χειρουργειου κλπ κλπ. Επίσης θα πρέπει να ξέρετε και εσείς και ο δήθεν έμπειρος φαρμακοποιος… μόνο και μόνο που το λεω γελάω… ειναι σαν να κρίνει βάσει πάντα της επαγγελματικης του εμπειρίας ένας μπετατζής μια δικηγόρο.. θα πρέπει λοιπόν να μάθετε και εσείς και ο φαρμακοποιός σας τι σημαίνει διαμόρφωση κολοβώματος.. τι σημάινει αυτό λοιπόν.. σημαίνει οτι ο ακρωτηριασμός δεν είναι βιώσιμος και άρα το τμήμα που έχει ακρωτηριαστεί αφαιρείται και κομμάτια δέρματος τοποθετούνται πάνω απο το οστό με την ελπίδα να επαναιματωθεί ώστε να γλιτώσει περαιτερω ακρωτηριασμό, δυστυχώς δεν είναι ολα τα ραψίματα για μην αφήσει σημάδι στο μπικίνι σας αλλά για να σωθει ένα ακρο. η συρραφή είναι εξ ορισμου άσχημη, κομματια απο δέρμα τεντώνονται και έρχονται να καλύψουν το κενό του ακρωτηριασμού. Λυπάμαι πάρα πολύ αν δεν ενημερωθηκατε έγκαιρα για όλα αυτα ή δεν είχατε την υπομονή.. πολλοί συνάδελφοι επιλέγουν να ενημερώσουν για τις επιπλοκές ενός χειρουργειου ετεροχρονισμένα προκειμένου να αποφύγουν τη συναισθηματική φόρτιση του ασθενούς… διαφορετικά θα έπρεπε με το που πέφτεις και σπας το ισχιο σου να υπογράψεις οτι εχεις 35% πιθανότητα να πεθανεις μέσα στο χρόνο καθως και ενα 2σέλιδο waver αποποιησης ευθυνων όπως κάνουν σε όλες τις χωρες για τυχόν επιπλοκές.. αλλά δυστυχώς στην Ελλάδα έτσι είναι… ώστε να μπορεί κάθε άσχετος ή ανθέλληνας να φωνάζει απο την πόρτα των επειγόντων… τι θα γίνει ? ακόμα ? Περμένουμε 2 ώρες… εγω σε πληρώνω κλπ… και ετσι να μπορεί και κάθε ανίδεος να κρίνει τη δουλειά κάποιου άλλου να δυσφημεί δημόσια και να συκοφαντεί.. Τo μόνο που σας δικαιολογώ έιναι η αγωνία που νιώθουμε όλοι μας για τα πρόσωπα που αγαπάμε.. και την ελλειψη γνωσης αντικειμενου αλλα δε σας δικαιολογώ να διασύρετε έτσι έναν συνάδελφο που έχω την τιμή να γνωρίζω εγω αλλα και πλήθος κόσμου που με επώνυμες ευχαριστήριες επιστολές τον εχουν καταξιωσει χρόνια ολόκληρα για να έρθετε εσείς με τον κύριο φαρμακοποιό σας να μας μεταδώσετε τα χρόνια εμπειρίας και γνώσης σας, θέλω επίσης να σας πω οτι λυπάμαι εξαιρετικά πολύ που όταν πήγατε την ημέρα που δεν ήταν ο ιατρός σας εκεί δεν σας έδωσαν τη σημασία που έπρεπε και βέβαια όφειλαν.. αλλά ακόμα περισσότερο λυπάμαι που τρίτοι σας μετέφεραν την άγνοια κινδύνου να τολμήσετε παρα τις εντολές του ορθοπεδικού σας να ανοίξετε ένα τραύμα χειρουργείου με εκτεθιμένο οστό όπως ομολογήσατε σε ενα χώρο πολύκοσμου και καθόλου άσηπτου φαρμακείου χωρίς καμία εκπαίδευση στην άσηπτη αλλαγή τραύματος… θεωρώντας οτι έχετε να αλλάξετε ενα επιπόλαιο επιφανειακό τραυματάκι… κρίμα γιατι αν το τραύμα αυτό διαπυηθεί και μολυνθεί οδηγώντας σταδιακά στην οστεομυελίτιδα η ευθύνη βαραίνει εσάς και τον φαρμακοποιό σας που παράνομα και καταχρηστικά ανέλαβε ευθύνη που δεν είχε δικαίωμα.. και δυστυχώς όλη σας αυτή την άγνοια θα την εισπράξει στο τέλος η ίδια σας η γιαγιά. Εύχομαι ολόψυχα περαστικά στη γιαγιά σας και σε εσάς επίσης.. Δυστυχώς το σύστημα δεν είναι τέλειο αλλά θα έπρεπε μέσα σε αυτό τους καλούς να τους ξεχωρίζουμε και όχι να τους σπιλώνουμε με τη δικιά μας άγνοια. Ελπίζω πέρα απο το θυμό σας να μπορέσετε να δείτε τη πραγματικότητα σε καποια πράγματα που αντικειμενικά προσπαθώ να σας εξηγήσω.