Ζούμε στο μεταίχμιο

Των παρορμητισμών σου

Και της εξοντωτικής ηθικής των μικροαστών

Ισορροπώντας όπως-όπως

Σε μία τραμπάλα

Που φτιάχτηκε πριν από εμάς για μας.

 

Εγώ-το ήξερες-

Χαίρομαι με ματωμένο γόνατο.

Εσύ-το ήξερα-

Ήρθες μέσα στην Άνοιξη

Με γόνατο χιλιομπαταρισμένο

και ύφος φοβικό.

 

Καθώς σε ανεβάζω στην τραμπάλα μας, κοίτα :

Αυτές οι κηλίδες στο πεζοδρόμιο είναι αίμα

Κάποιου που ήξερε να ζει ,

Αυτές οι κηλίδες στα μάτια σου είναι δυσπιστία

Και αυτό το μαντήλι που κρατάω λέγεται έρωτας

Και ξέρει να καθαρίζει όλα τα στίγματα

Που αφήνουν οι καιροί και οι άνθρωποι.

 

Μα εσύ είσαι πολύ περήφανος για να αφήσεις

Κάποιον σχεδόν ξένο

Να σου καθαρίσει το πρόσωπο.