Σκύβω σ’ένα πηγάδι δίχως νερό,

ουρλιάζω χωρίς ν’ακούσω την ηχώ.

 

Κενό.

 

Χάθηκα μέσα σ’έναν λαβύρινθο ενός χωριού

χωρίς αφέντη.

Αριάδνη που είσαι τώρα;

Ποιος θα με σώσει αυτή τη δύσκολη Ώρα;

Την άκρη του μίτου έχασα στο ψάξιμο,

κάτι μου φωνάζει πως μακριά πρέπει να φύγω.

 

Κάτι υπάρχει στο κενό.

 

Μια άλλη όψη του παιδιού που βρήκατε στο δρόμο,

δείχνει λίγο πιο χαμογελαστό.

Γυρνάς κοιτάς,

γελάστηκες!

Κατάλαβε πως δε το αγαπάς.

Φεύγει

 

Και πάλι το κενό.

 

Ο λαβύρινθος αλλάζει·

δίχως σήμα, πέτρα βάζω

το μονοπάτι ελπίζω πως θα βρω.

Και δε μου φάνηκε καλύτερη ιδέα

μέσα στις νάρκες και στα δάση να ξεκινήσω το ταξίδι

και στον δρόμο εκατέρωθεν τα ξίφη

που λίγο πιο βαθιά μου ήθελαν να βάλουν

όσοι ντύθηκαν ως φίλοι.

 

 

Κάτι υπάρχει στο κενό

 

Και όταν το βρω

κοιτώ και βλέπω πως ήταν εκεί·

ο ουρανός μου φώτιζε να δω.

Είπα την πρώτη και τη  τελευταία λέξη θα την πω εγώ.

όσο και αν έφτασα στα όρια μου,

όσο και αν περπατώ επί ξυρού ακμής,

αποφάσισα πως από σήμερα

της ζωής μου θα’μαι ποιητής.

όλα εκείνα που ονειρεύτηκα θα κάνω

πριν την  τελευταία μου λέξη πω.

 

Ποτέ ξανά κενό.