‘Έφυγε’ η αγαπημένη μας Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ
Η Κατερίνα Αγγελάκη-Ρούκ γεννήθηκε στην Αθήνα το 1939. Υπήρξε μια από τις σημαντικότερες σύγχρονες ελληνίδες ποιήτριες, με πλούσιο ποιητικό και μεταφραστικό έργο και με πολλές βραβεύσεις για την τόσο ιδιαίτερη και αναγνωρίσιμη ποιητική της γραφή. Σπούδασε στην Αθήνα, στη Νότια Γαλλία και Ελβετία (Πανεπιστήμιο Γενεύης). Ήταν διπλωματούχος της Σχολής Μεταφραστών και Διερμηνέων (αγγλικά, γαλλικά, ρωσικά). Πρωτοδημοσίευσε στην “Καινούργια Εποχή” το 1956. Εξέδωσε την πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο Λύκοι και σύννεφα το 1964. Άρθρα της και δοκίμια για την ελληνική ποίηση και τη μετάφραση της ποίησης είχαν δημοσιευτεί σε πολλά περιοδικά και εφημερίδες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, ενώ είχε ασχοληθεί και με τη λογοτεχνική μετάφραση. Είχε δώσει διαλέξεις και διαβάσει ποιήματά της σε Πανεπιστήμια των ΗΠΑ και Καναδά (Harvard, Cornell, Dartmouth, N.Y. State, Princeton, Columbia κ.α.). Το 1962 τιμήθηκε με το Α΄ Βραβείο Ποίησης της πόλης της Γενεύης (Prix Hensch), το 1985 με το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης, το 2000 με το βραβείο Κώστα και Ελένης Ουράνη (Ακαδημία Αθηνών) και το 2014 με το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων για το σύνολο του έργου της. Έργα της έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από δέκα γλώσσες και ποιήματά της βρίσκονται σε πολλές ανθολογίες σε όλο τον κόσμο.
Με την ποίηση της ήρθα σε επαφή πριν από περίπου 7 χρόνια.
Αντίο Κατερίνα μας μοναδική!
Στον ουρανό τού τίποτα με ελάχιστα
Από την κλειδαρότρυπα κρυφοκοιτάω τη ζωή
την κατασκοπεύω μήπως καταλάβω
πώς κερδίζει πάντα αυτή
ενώ χάνουμε εμείς.
Πώς οι αξίες γεννιούνται
κι επιβάλλονται πάνω σ’ αυτό που πρώτο λιώνει:
το σώμα.
Πεθαίνω μες στο νου μου χωρίς ίχνος αρρώστιας
ζω χωρίς να χρειάζομαι ενθάρρυνση καμιά
ανασαίνω κι ας είμαι
σε κοντινή μακρινή απόσταση
απ’ ό,τι ζεστό αγγίζεται, φλογίζει…
Αναρωτιέμαι τι άλλους συνδυασμούς
θα εφεύρει η ζωή
ανάμεσα στο τραύμα της οριστικής εξαφάνισης
και το θαύμα της καθημερινής αθανασίας.
Χρωστάω τη σοφία μου στο φόβο∙
πέταλα, αναστεναγμούς, αποχρώσεις
τα πετάω.
Χώμα, αέρα, ρίζες κρατάω∙
να φεύγουν τα περιττά λέω
να μπω στον ουρανό τού τίποτα
με ελάχιστα.
Ντέπη Φαρκάτση