Λίγα λόγια μπορουν να εκφράσουν την κτηνωδία του Άουσβιτς (ή πιο σωστά Άουσβιτσ) και έχουν πιθανότατα ήδη ειπωθεί. Υπουργοί, Πρωθυπουργοί, Βουλευτές και γενικά οι “άξιοι” των κρατών έδωσαν το παρών τους στην τερατώδη “Βαστίλη” του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, που ονομάζεται “Άουσβιτσ”.

Και γιατί ονομάζεται Άουσβιτς και όχι Άουσβιτσ; Μα φυσικά επειδή, η τραγωδία δεν έχει τέλος! Αλλάζει πρόσωπο, όπως και οι οραματιστές του. Πλέον δεν έχει τοίχους, ούτε κρεματόρια. Πλέον όλα αντικαταστάθηκαν από θάλασσα.

Μια απέραντη, νεκρική, αρρωστημένα γαλάζια θάλασσα. Παλιά ο γαλανόλευκος ουρανός της άνοιξης κορόιδευε τους νεκρούς πάνω από το Άουσβιτς, σήμερα τους κοροϊδεύει πάνω από το Αιγαίο. Παλιά υπήρχαν φούρνοι στο στρατόπεδο συγκέντρωσης, πλέον υπάρχουν φωτιές στους ανοιχτούς ή κλειστούς χώρους υποδοχείς. Παλιά υπήρχε ο Χίτλερ, σήμερα υπάρχει ο Ερντογάν και κάθε είδους φασιστικό μόρφωμα που κατάφερε να ανέβει στην εξουσία πατώντας πάνω στα σπασμένα φτερά του λαού (Ναι, καλά κατάλαβες για εσένα και την κλίκα σου μιλάω).

Ωστόσο, το ερώτημα δεν είναι τι κάνουν οι ισχυροί (ή καλύτερα αυτοί που νομίζουν ότι είναι ισχυροί), αλλά τι κάνουμε εμείς. Οι “ισχυροί” ήταν πάντα “ισχυροί” επειδή δημιουργούσαν τέτοια στρατόπεδα, για τους “ξένους” και μόλις τελείωναν οι ξένοι, για τους “ντόπιους” . Το ερώτημα είναι πόσο ακόμα θα ανεχόμαστε εκείνους που αντιπροσωπεύουν το Άουσβιτσ; Πότε δικαίως θα ονομάζεται Άουσβιτς;

Άουσβιτς:

Καλωσήρθες ξένε στο μεγαλόπρεπο μουσείο

Γεμάτο φούρνους, σπίτια κρεματόρια

Δεν είναι κάποιο αρχαίο μαυσωλείο

Τα θύματα ξεπερνούν του μυαλού τα όρια

Χαίρε Ω Χαίρε μέγα Μουσείο!

Που αιώνιες οι ψυχές σε εσε μένουν

Χαίρε Ω Χαίρε μέγα κρατητήριο

Που οι νεκροί δικαιοσύνη περιμένουν

Συ που θυμίζεις του ανθρώπου την δουλεία

Την μυρωδιά του αδύνατου

Συ που θυμίζεις την σφαγή στην Πολωνία

Νεκρική σιγή θανάτου

Σκελετομένοι, με πράσινο από την πείνα μάτι

πεθαίνουν άνθρωποι κάθε μέρα από το πρωί

συσσωρευμένα αψυχα σώματα αναζητούν κάτι

να απαντηθεί επιτέλους το γιατί

Άνθρωποι πάνω στην καμένη σαρκα και ψυχή

αντιπροσωπεύουν τον προορισμό μας,

όπου μια αρχέγονη κατάρα από τα βάθη της γης ηχεί, και

τραγουδά τον πόνο των πραγμάτων και τ’ ανθρώπου