Όσο για μένα

που οι άνθρωποι ήρθαν

και έδωσα ό,τι είχα,

που με τα μάτια τους μου ζήτησαν να κοιτάξω

χρυσά φαντάσματα μέσα απ’την ομίχλη,

που φοβήθηκαν ότι μόνοι τους θα καταδικαστούν,

που τόσο ξεκομμένοι

τον αέρα έχουν μόνο να στεριώσουν

δίχως ρίζες,

που έδαφος νόμιζαν πως βρήκαν μέσα από τις μάσκες,

που φοβήθηκαν πως στο μεσοδιάστημα

του γυμνού τους εαυτού μέσα τους θα δω,

που από φόβο έφυγαν·

αφήστε με εδώ που τόσο ανυπόμονα

τις ρίζες μου έκοψα να δώσω.

 

Όσο για μένα

που φοβήθηκαν ότι θα φύγω,

που όσο έφευγα άλλο τόσο έμενα εδώ,

που σαν ανεμόμυλος

ήρθε και ξανάρθε ο φόβος·

μη φοβάστε πώς θα ζω

αφήστε με εδώ,

απλώς να νιώθω.