Δώδεκα βιβλία κατά πάσας στεναχώριας
Εχουμε παλιότερα μιλήσει εδώ στο mashup για βιβλία που εμπνέουν αισιοδοξία και για βιβλία που μπορούν να μας βοηθήσουν να ξεπεράσουμε κάποια απογοήτευση και αυτή είναι μια καλή στιγμή να τα θυμίσουμε. Σκεφτείτε τα σαν τις δικές μας προτάσεις για το ιδανικό αντι-κορονοϊκό ανάγνωσμα, αν υπάρχει δηλαδή κάτι τέτοιο εκεί έξω.
– Ένας τζέντλεμαν στη Μόσχα’ (‘A Gentleman in Moscow’, 2016) του Amor Towles, θα διασκεδάσεις και θα γυρίζεις τις σελίδες του τη μια μετά την άλλη χωρίς καν να το καταλαβαίνεις, αφού θα σε μεταφέρει πλήρως στο κλίμα του ξενοδοχείου Metropol με φόντο την Κόκκινη Πλατεία της Μόσχας.
– ‘Εγκώ μιλήσει καλά κάποια μέρα’ (‘Me Talk Pretty One Day’, 2000) του David Sedaris, άσε τον Sedaris να σου πει ιστορίες από τη ζωή του με τον δικό του, αρκετές φορές ξεκαρδιστικό και γλυκό, τρόπο και είμαι σίγουρος πως θα περάσεις καλά.
– ‘Προς όλα τα αγόρια που αγάπησα’ (‘To All the Boys I’ve Loved Before’, 2014) της Jenny Han, όποιος ισχυριστεί πως μια ερωτική ιστορία δεν τον κάνει να αισθάνεται καλύτερα, λέει ψέματα (ή δεν έχει δοκιμάσει ποτέ να διαβάσει μια ερωτική ιστορία).
– ‘Λοστρέ’ (2003) του Λένου Χρηστίδη, αν ψάχνει κανείς κάτι σε ελληνικό χιούμορ, κάφρικο και ειρωνικό και καμμένο, τα βιβλία του Χρηστίδη είναι μια από τις καλύτερες λύσεις που κυκλοφορούν εκεί έξω. Αντικαταστήστε άφοβα και με ‘Τα χαστουκόψαρα’ ή ‘Bororó’.
– ‘Sapiens: Μια σύντομη ιστορία του ανθρώπου’ (‘Sapiens: A Brief History of Humankind’, 2011) του Yuval Noah Harari, γιατί δεν υπάρχει πιο feel-good ιστορία από αυτή του ανθρώπινου είδους και ο Harari τα λέει πολύ ωραία.
– ‘Ένας άνθρωπος που τον έλεγαν Οβ’ (‘A Man Called Ove’, 2012) του Fredrik Backman, δεν υπάρχει λίστα με feel-good βιβλία που να μην συμπεριλαμβάνει τον Οβ του Backman και δίκαια, αφού είναι ένα βιβλίο συγκινητικό και αστείο σε ίσες δόσεις. Θα χρειαστείτε και χαρτομάντηλα.
– ‘Η Έλινορ Όλιφαντ είναι απολύτως καλά’ (‘Eleanor Oliphant Is Completely Fine’, 2017) της Gail Honeyman, βιβλίο που μιλά για καλοσύνη, μοναξιά και self-care, καταφέρνοντας να είναι αστείο και συγκινητικό όταν πρέπει.
– ‘Καλοί οιωνοί’ (‘Good Omens’, 1990) των Terry Pratchett και Neil Gaiman, η πιο ξεκαρδιστική και πανέξυπνη εκδοχή της Αποκάλυψης.
– ‘Σφαγείο νούμερο πέντε’ (‘Slaughterhouse-Five’, 1969) του Kurt Vonnegut, η απόδειξη πως μπορεί ένα βιβλίο που μιλάει για πόλεμο και απώλεια να είναι πάρα πολύ αστείο και καθαρτικό.
– ‘The Long Way to a Small, Angry Planet’ (2014) της Becky Chambers, ένα από τα πιο diverse, φρέσκα, όμορφα βιβλία που μπορείτε να βρείτε εκεί έξω.
– ‘Η λέσχη των τιποτένιων’ (‘The Rotters’ Club’, 2001) του Jonathan Coe, η πιο διασκεδαστική αποτύπωση της δεκαετίας του ‘70 στην Αγγλία, με επίκεντρο μια παρέα εφήβων.
– ‘Η υπέροχη φίλη μου’ (‘My Brilliant Friend’, 2011) της Elena Ferrante, ο σύγχρονος ύμνος στη γυναικεία φιλία.
