Μου λείπεις.

Θα το πω πολλές φορές.

Μου λείπεις κι έχει αέρα.

Περνάει απ’ τα παράθυρα

και μέσα απ’ τα παντζούρια,

σηκώνει τις κουρτίνες μου,

γυρίζει τις σελίδες,

σελίδες που σε φύλαξα,

σελίδες που ξαπλώνεις.

Κι όπου φυλάω έρχεται

ο αέρας και φυσάει,

μου ανακατεύει τη ζωή,

την ψάχνει, την αλλάζει,

με κουρελάκια προσπαθώ

να κλείσω τα κουφώματα,

κοιμάμαι ξημερώματα,

ξυπνάω στις επτά.

Θα το πω ξανά.

Μου λείπεις.

Τόσο, που φοβάμαι

μη σε ξυπνήσω πάλι.

Μην πέσουνε τα γράμματα

στις πλάτες σου και κάνουν φασαρία.

Κι αύριο σηκώνεσαι νωρίς.

 

Τα πουλιά κελαϊδούν μαζί,

ακόμα κι ο ήλιος συναντά το φεγγάρι,

και δε με νοιάζει τι κάνουν οι άλλοι,

μα τώρα σταματάω γιατί φοβάμαι

μη σε ξυπνήσω πάλι. Μου λείπεις.