Μη χάνεις το θάρρος σου

εμείς πάντα το ξέραμε

πως δεν χωράει

μέσα στους τέσσερις τοίχους

το μεγάλο μας όνειρο

 

Εμάς τα σπίτια μας είναι όλοι οι δρόμοι

που στα σπλάχνα τους κοιμούνται

τόσοι σκοτωμένοι

 

Θα θυμάμαι πάντοτε τα φιλιά σου

που κελαηδούσαν σαν πουλιά

θα θυμάμαι τα μάτια σου

φλογερά και μεγάλα

σαν δυο νύχτες έρωτα

μέσα στον άγριο πόλεμο

 

Τάσος Λειβαδίτης

 

 Σκέψεις στα “χρόνια του κορονοϊού” 

Ο ποιητής του “Έρωτα και της επανάστασης”, όπως χαρακτηρίζεται ο Τάσος Λειβαδίτης, κάνει μία μείξη των πιο φωτεινών χρωμάτων, του έρωτα με τους πιο σκοτεινούς τόνους, του πολέμου και γνωστοποιεί περίτρανα πως αυτά τα δύο μπορούν και να συνυπάρξουν ως κεντρομόλος δύναμη σε κυκλική κίνηση. Ο έρωτας στα χρόνια του πολέμου δεν διστάζει αλλά τολμά, δεν υποχωρεί αλλά τονώνεται, δεν απορρίπτει παρασυρόμενος από τα λάθη της στιγμής, αλλά δέχεται σαν την πιο μεγάλη δεξαμενή όλες τις μικρότητες του παρελθόντος.

Και όταν ο πόλεμος γίνει η κακή ανάμνηση, ποια ροή θα πάρει ο έρωτας; Και όταν οι δύσκολες στιγμές μείνουν στα παλιά γεμάτα σκόνη μπαούλα της μνήμης, πώς ο άνθρωπος θα επανέλθει στο ρου της ιστορίας του; Θα χρησιμοποιήσει την “πανοπλία” της λησμονιάς και θα προχωρήσει σε συναισθήματα αδιαφορίας,  εγωισμού και  υπεροψίας;

Όμως “κανένας πόλεμος δεν τελείωσε ποτέ” ακούμε τον Αναγνωστάκη να φωνάζει από τα βάθη της σπηλιάς του, με τη λέξη “πόλεμος” να λαμβάνει διαφορετικές προσλαμβάνουσες στο πέρασμα των χρόνων. Μπορεί η λέξη να μην συνδέεται αποκλειστικά με την ένοπλη σύγκρουση και την διεκδίκηση αιτημάτων αντίπαλων στρατευμάτων, αλλά να φορά διαφορετικές μάσκες και να εξυπηρετεί συμφέροντα αντίπαλων κρατών. Παράδειγμα αποτελεί ο “φονικός” ιός που αυτή την περίοδο μολύνει ολόκληρο τον πλανήτη και ο οποίος παρουσιάζεται ως ο κατεξοχήν εχθρός της ζωής και της ελευθερίας του ανθρώπου, ενώ παράλληλα κανείς δεν μπορεί να τον προσδιορίσει με ακρίβεια και να τον αντιμετωπίσει με ευκολία. Ως ένας αόρατος επισκέπτης εισέρχεται στα σπίτια των ανθρώπων και μετασχηματίζει τα χαμόγελα σε φόβο, τα όνειρα σε εφιάλτες και τους ανθρώπους σε ηθοποιούς μιας δραματικής ταινίας που έχουν επίγνωση του ρόλου τους και αναμένουν το τέλος της τραγικότητα τους.

Ιατρική δεν έχω σπουδάσει και ούτε μπορώ να μιλήσω με ιατρικούς όρους για να περιγράψω την πανδημία του καιρού μας, απλά προσπαθώ να φορέσω τη διαστημική μου στολή και να μεταφερθώ για λίγο στον πλανήτη “Αναζήτηση της αιτίας” αυτής της πανδημίας που έχει αφαιρέσει τόσες ανθρώπινες ζωές, τόσο άδικα. Μήπως ο συγκεκριμένος “πόλεμος” με έναν “φονικό” ιό κρύβει συμφέροντα κρατών; Μήπως πρόκειται για έναν “τεχνητό θόρυβο” που βουίζει ανθρώπινα δάκρυα; Και τότε προσγειώνομαι στην τραγικότητα, αντιλαμβανόμενη τη δυσκολία να απαντήσει κανείς με σιγουριά  σ’ αυτά τα ερωτήματα.

Μ η   χ ά ν ε ι ς  τ ο  θ ά ρ ρ ο ς  σ ο υ    ωστόσο! Οι δοκιμασίες είναι για τον άνθρωπο και ας καταγγέλλει ο Σεφέρης πως “αν είναι ανθρώπινος ο πόνος δεν είμαστε άνθρωποι μόνο για να πονούμε”. Μέσα από τις δυσκολίες το άτομο αξιολογεί καταστάσεις και επαναξιολογείται. Ξετυλίγει το δώρο που λέγεται “ΖΩΗ” και της κλείνει το μάτι.

Τα λέμε σύντομα

Έλλη