Μας χαιρετά ο χειμερινός ηλιος.
Τα σύννεφα σαν να έφυγαν πια,
ή μάλλον φεύγουν.
Θέλει καιρό να ανοίξει ο ουρανός.
Θέλει καιρό να ανοίξει και η ψυχή μας,
φεύγει η βροχή και χάνεται.
Σιγά σιγά, σαν χάδι απλώνεται η ανθισμένη αμυγδαλιά.
Απομεινάρια του χειμώνα ο χιονιάς
Μας χαιρετά χαμογελόντας
αφήνοντας χώρο στη νέα άνοιξη.
Ηλιόλουστη πια η ψυχή μας,
στην καρδιά της άνοιξης που έρχεται γελαστή.
Γέμισε η πλάση αγριολούλουδα,
και κάθε λογής χρώματα και σχήματα.
Ήρθε η καρδιά ολάνθιστη να ερωτευτεί ξανά,
να χτυποκαρδίσει σαν και πρώτα.
Τα πρώτα φιλιά, τα πρώτα γέλια με χαρά αντικρίζει.
Βαρύς ο χειμώνας μα έφυγε πια.
Σιγά σιγά φεύγει και η μαυρίλα που άφησε.
Η σκοτεινιά και η συννεφιά του ουρανού
και ήρθε τη θέση του να πάρει μια όμορφη μυρωδιά,
μια στάλα ευωδιά.
Και οι έρωτες που μαράζοσαν παίρνουν πάλι σάρκα και οστά,
με τον ερχομό της Άνοιξης.
Όλα μοιάζουν φωτεινά,
άνθισαν και τα λουλούδια και ότι κακό συνέβη έμεινε ξάφνου πίσω.
Ο κάμπος γέμισε παιδιά που με χαρές και νιάτα τραγουδάνε.
Οι έρωτες ξεπρόβαλλαν και ο κόσμος έβαλε και πάλι το χαμόγελό του.
Ήρθε ο καιρός που όλοι περιμέναμε,
Έφυγε το σκοτάδι, έφυγε ο βαρύς χειμώνας.
Απομεινάρια του χειμώνα οι πληγωμένες μας καρδιές,
τα δάκρυα στα μάτια
που ταξιδεύουν πια τόσο μακριά.
Σε ένα χρόνο πάλι θα’ρθουν πίσω.
Τώρα μετράει μερες πια η ανοιξη
και ο ερχομός του Καλοκαιριού.

  Κυπραίου Μαρία