Το θέατρο είναι μία τέχνη ξεχωριστή…
Τι είναι λοιπόν το θέατρο, ποια η σχέση του θεάτρου με το θεατή, τι είναι αυτό που το κάνει να ξεχωρίζει περισσότερο από τις άλλες τέχνες;
Για το θέατρο πολλά έχουν λεχθεί, για την αμεσότητά του και τη διαχρονικότητά του. Τι είναι λοιπόν το θέατρο, ποιά η σχέση του θεάτρου με το θεατή, τι είναι αυτό που το κάνει να ξεχωρίζει περισσότερο από τις άλλες τέχνες;
Το θέατρο δεν είναι ούτε φιλοσοφικό φροντιστήριο, ούτε άσκοπος προβληματισμός, ούτε νευρικός ερεθισμός, ούτε βέβαια εξωφρενισμός. Στο θέατρο επιδεικνύεται το πνευματικό κεφάλαιο, ο πολιτιστικός οπλισμός μιας πολιτείας, η κοινωνική αρετή ενός λαού. Το πρόσωπο της εποχής, τέτοιο που είναι, παρουσιάζεται κι ελέγχεται από την ίδια τη λαϊκή παρουσία.
Γι’ αυτό το θέατρο είναι η κατεξοχήν πνευματική τροφή του λαού.
Εδώ ο λαός βλέπει, ακούει και κρίνει.
Αυτή η πνευματική δίαιτα, το θέατρο, πλάθει, καλλιεργεί και μορφώνει την κοινωνική συνείδηση, καθαρίζει τα άτομα από τις ατομικές τους ροπές και τα κάνει άξια μέλη του συνόλου. Το θέατρο επηρεάζει άμεσα και δραστικά το μεγάλο πλήθος των ενήλικων πολιτών και απ’ αυτή την άποψη σωστά ο Αριστοφάνης το ονόμασε «σχολείο για μεγάλους».
Σε μια κοσμική συγκέντρωση ο καθένας πάει πρώτα για να φανεί ο ίδιος, κυρίαρχο εκεί είναι το ΕΓΩ.
Στην εκκλησία πάει ο πιστός να λογαριαστεί με το Θεό του, ή τη συνείδησή του, εκεί κυρίαρχος είναι ο ΚΥΡΙΟΣ.
Στο θέατρο, τη γιορτή της δημοκρατίας (όπως έλεγε ο μεγάλος δάσκαλος του θεάτρου Βασίλης Ρώτας), ο καθένας πάει για να σμίξει με τους άλλους. Συμπολίτες, συμπατριώτες, συναδέλφους, συντρόφους, συνανθρώπους, να νιώσει τον εαυτό του μέλος κοινωνίας, να νιώσει πως δεν είναι έρημος στον κόσμο. Να ευφρανθεί απ’ την κοινή ομολογία πως ο κοινός βίος τους στέκεται καλά και προκόβει, πως η ζωή είναι αγαθό όταν έχει ομορφιά και αγάπη, πως το άσχημο είναι κακό, η ατιμία συμφορά. Κι όλα αυτά να τα νιώσει βλέποντας σαν σε καθρέφτη τον ίδιο το βίο της κοινωνίας του, το πρόσωπό της, την υγεία και τη δύναμή της, ν’ απαλλαχτεί από το φόβο του ατόμου και να γεμίσει το ΕΙΝΑΙ του με χαρά πως είναι μέλος ενός ωραίου ακατάλυτου μεγάλου κόσμου. Αυτό είναι κοινωνική τελετή κι αυτό είναι Θέατρο και εκεί κυρίαρχο είναι το ΕΜΕΙΣ.
Αν λοιπόν πιστεύουμε ότι το θέατρο είναι ένας μοναδικός και αναντικατάστατος αγωγός επικοινωνίας που ενώνει τους ανθρώπους, που οικοδομεί μέσα του ένα υψηλό ήθος και ακονίζει την ευαισθησία και την κρίση τους, τότε πρέπει να δεχτούμε ότι μια κοινωνία που θέλει να διδάξει το σεβασμό στον άνθρωπο, την ισότητα, την ελευθερία και τη συλλογική δουλειά, δεν μπορεί παρά να τοποθετεί το θέατρο στην ανώτατη βαθμίδα των πολιτιστικών του επιλογών.
Είναι λοιπόν προς το συμφέρον της πολιτείας να βάζει το θέατρο στις προτεραιότητές της. Να το στηρίζει οικονομικά και ηθικά, να αγκαλιάζει τους ανθρώπους του θεάτρου. Γιατί οι άνθρωποι αυτοί είναι τελικά δημιουργοί δημιουργών.
Αν λοιπόν η πολιτεία αντιλαμβάνεται το μεγάλο κέρδος που έχει από το να στηρίζει το θέατρο, τότε η κοινωνία αυτή έχει ένα φωτεινό κι ελπιδοφόρο μέλλον.
