ΚΑΤ’ ΟΙΚΟΝ

ναι, ναι σφουγγάρισα
έπλυνα ναι
οι νυχιές στον τοίχο
είναι η γδαρμένη απ’ τη νοσταλγία
αφηρημάδα σου
το ξέρω ότι είσαι νεκρός
μα φαίνεται ακόμα λερώνεις
κι αυτό πικρό
τα ποντίκια το φτύνουν
σκεπάσου τουλάχιστον
τώρα ταΐζω

και ανθρώπους

 

ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ 

και είναι
που σκόνταψες
μέσα μου
και είναι
που δεν μπορώ
να σε σηκώσω
και είναι
που έμοιαζες
με τον Batman
και είναι
που τα παράθυρα
είναι κλειστά
και οι μεντεσέδες
πάνοπλοι
οι ανόρεχτες θυγατέρες
αγαπούν τα πουλιά
ο πατέρας το επιτρέπει
και είναι
που εσύ ακόμη
δεν έγινες μπαμπάς
και το πουλί
ξυπνά τ’ αγόρι
έκλαψε
κανείς δεν κατάλαβε τη διαφορά
είναι που
στα κελιά
χωρίς ρήμα ο πόνος
τρέχει

 

ΠΗΓΗ : ΤΟ ΚΟΣΚΙΝΟ