Η θάλασσα πώς έγινε έτσι η θάλασσα;
Άργησα χρόνια στα βουνά`
με τύφλωσαν οι πυγολαμπίδες.
Τώρα σε τούτο τ’ ακρογιάλι περιμένω
ν’ αράξει ένας άνθρωπος
ένα υπόλειμμα, μια σχεδία.

Μα μπορεί να κακοφορμίσει η θάλασσα;
Ένα δελφίνι την έσκησε μια φορά
κι ακόμη μια φορά
η άκρη του φτερού ενός γλάρου.

Κι όμως ήταν γλυκό το κύμα
όπου έπεφτα παιδί και κολυμπούσα
κι ακόμη σαν ήμουν παλικάρι
καθώς έψαχνα σχήματα στα βότσαλα
γυρεύοντας ρυθμούς,
μου μίλησε ο Θαλασσινός Γέρος:
“Εγώ είμαι ο τόπος σου`
ίσως να μην είμαι κανείς
αλλά μπορώ να γίνω αυτό που θέλεις”.

Γιώργος Σεφέρης , Επί σκηνής (Δ΄), στο Ποιήματα, νέα έκδοση, Ίκαρος , Αθήνα 2014