η ανικανότητα της λέξης είναι

προφανής.

θα ήθελα να κάνω

αυτό

το κομμάτι χαρτί

να ουρλιάξει και να χορέψει και

να γελάσει

μα

τα πλήκτρα απλώς

το χτυπούν δίχως να το πληγιάζουν

και

συμβιβαζόμαστε

μ’ ένα μικρό μέρος

του όλου.

 

αυτή η αδυναμία ολοκλήρωσης είναι το μόνο

που έχουμε:

γράφουμε τα ίδια πράγματα

ξανά και

ξανά.

είμαστε ανόητοι,

εξαναγκασμένοι.

 

η ανικανότητα της λέξης είναι προφανής.

 

 

 

ΠΗΓΗ: Τσαρλς Μπουκόβσκι, στου τελευταίου ποτηριού το σφυροκόπημα, εκδ. Ηριδανός, σελ. 35, μτφρ: Γιάννης Λειβαδάς