Ο ποιητής χτίζει με την καρδιά,

τις φωλιές των ερωτευμένων,

δημιουργεί,

την ροή του ήχου,

την στοργή των στίχων,

την αγκαλιά των πονεμένων.

 

Ο ποιητής σκέφτεται με την ψυχή.

αυτοαναιρείται και εκδίδεται,

προσφέρει αλήθεια και λησμονεί,

πραγματικά,

από τα βάθη της ύπαρξής του.

 

Ο ποιητής το μόνο που μπορεί να καταφέρει,

είναι να δώσει νόημα στον άλυτο θάνατο

να επωάσει έστω για λίγο τον πόνο των φοβισμένων και

των δειλών,

των ερωτευμένων,

και των ηθοποιών.

 

Ζωτικής σημασίας η σημερινή επανάσταση.

 

Δάσκαλε,

το είχες πει,

 

λείπουν οι ποιητές σε μια εποχή που υπάρχει μόνο ποίηση.

 

Για τον Λιαντίνη

 

Ο Δημήτρης Λιαντίνης (23 Ιουλίου 1942 – εξαφανίστηκε την 1η Ιουνίου 1998) ήταν Έλληνας πανεπιστημιακός, φιλόσοφος, ποιητής, συγγραφέας και μεταφραστής. Υπήρξε αναπληρωτής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και συγγραφέας εννέα βιβλίων με φιλοσοφικό και παιδαγωγικό περιεχόμενο. Ήταν λάτρης της Αρχαίας Ελλάδας και της πνευματικής και πολιτιστικής κληρονομιάς της, για τη μελέτη της οποίας αφιέρωσε όλη του την ζωή. Έγραψε για διάφορα θέματα όπως την ηθική, την ζωή και τον θάνατο και την σχέση της Ορθοδοξίας και Ελληνισμού. Στο ευρύ κοινό έγινε κυρίως γνωστός το 1998, σε ηλικία των 56 ετών, όταν και η υπόθεση της εξαφάνισής του απασχόλησε την κοινή γνώμη. Τελικά τα κόκκαλά του βρέθηκαν 7 χρόνια μετά, στις 6 Ιουνίου 2005, σε μία σπηλιά κοντά στην κορυφή του Ταϋγέτου.

Βιογραφικό πό την Βικιπαιδεία