22 Οκτωβρίου 2015
Βράδυ, 11.40.
Ώρα δύσκολη.
Ώρα που σε ζητώ μα δεν είσαι εδώ.
Στιγμές που θέλω να σε αγκαλιάσω αλλά λείπεις.
Φεύγεις και αλλάζει ο ουρανός χρώματα

Εκείνο το βαθύ μπλε χάνεται.

Με τρομάζουν  οι διαφορετικές εκφάνσεις του ουρανού,
αυτές οι περίεργες αναμείξεις των χρωμάτων.
Η απόσταση λένε είναι δύσκολη μα αν σε χωρίζει από κάτι που αγαπάς πως να μην είναι!Βλέπω φωτογραφίες.
Νιώθω πως είσαι εδώ.
Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να περιμένω.
Μου λείπεις πολύ.
Μην αργείς.

Όμως οι μέρες περνούν.

Περιμένω να ακούσω τη φωνή σου, μα ακούω βήματα.
Βήματα απογοήτευσης .
Βήματα αδιαφορίας.
Βήματα αποχωρισμού.
Δεν καταλαβαίνω!
Ακούω αυτό το δυνατό ήχο να απομακρύνεται σιγά  σιγά.
Κάνω πως δεν καταλαβαίνω…
Παραμένω αμίλητος και περιμένω να έρθει η αγάπη πίσω σε εμένα.

Μα αυτή δεν φαίνεται πουθενά.

Χριστίνα Μανουσαρίδου