Δεν μου είπες το τραγούδι του ακάλυπτου
ν’ακουστει απ’τα χαμηλά ως τις ακτίνες του ήλιου,
και ο άνεμος να φέρει
τις ταράτσες χέρι – χέρι

Σταμάτησα και εγώ να μιλώ στον ήλιο,
τώρα που απ’το κελί μου θα φύγω.
Ξεφορτωθηκα και το φεγγάρι
γιατί ο έρωτας δεν θα με πάρει

Κι αν βγήκε ξανά το καλοκαίρι
η ανάσα μου παραμένει παγωμένη,
να μιλάει τώρα στα καράβια
για να βρει τα δικά σου μάτια

Τότε, έχασα και το βοτσαλακι,
που το όνομά σου είχα γράψει.
Έψαξα στην άμμο για σημάδια,
μα σκονταφτα στα δικά μου μονοπάτια

Έφυγα πρώτου το γλυκό νερό με ξαλμυρίσει
και έγινα με τις δικές μου σταγόνες το υγρό που πρώτη φορά με είχε βαπτίσει

Πέθανα το καλοκαίρι που η βροχή ξεκίνησε να σιγοκλαίει,
με μια ασθματικη καρδιά που ακόμα μάθαινε να αναπνέει

Στέλιος Αγγελόπουλος