Δεν έφυγα ποτέ απ’το πλευρό σου,
να μη χάσω το χαμόγελο σου.
Και αν μοίραζες αλλού τα κάλλη,
ήθελα το κύμα σου να ηρεμεί στη δική μου αγκάλη

Τα βήματα χαράχθηκαν,
στους δρόμους που χορεύαμε μεσάνυχτα
πριν το χέρι μου αφήσεις,
γιατί δεν θέλησες την αγάπη να χαρίσεις

Μα οι δρόμοι μας θυμούνται,
Με ρωτούν γιατί τα γέλια μας κοιμούνται.
Πώς να τους απαντήσω δεν μπορώ να βρω,
για εσένα άλλωστε, μονάχα να γράφω μπορώ

Μόνο τα χαρτιά μου ξέρουν, πως φοβόμουν να ξεχάσω, πώς είχε νιώσει η καρδιά μου.
Πώς τα χείλη σου ήταν σαν καμπάνες στα αυτιά μου.
Σαν σταγόνα που χαλά την ήρεμη αντανάκλαση, ενώ κολυμπούσα στα νερά μου

Δεν έβλεπα τίποτα εμπρός μου,
και ο έρωτας ήταν ο εχθρός μου,
γιατί δεν έγινες ποτέ αληθινά δικός μου

Πώς να μην τελειώσουν τα στυλό μου,
όταν σε όλες τις εκτάσεις μου, ακόμα φιλοτεχνείς το ριζικό μου;

Στέλιος Αγγελόπουλος