Όταν περιμένω να σε δω,
μπορώ να καταλάβω πως κάποιος μπορεί να ακούσει την ησυχία.
Να αγγίξει χέρια, επάνω στον άυλο αέρα
και να ζήσει ξανά μια βραδινή κουβέντα

Όταν περιμένω να σε δω,
νιώθω σαν γέρικος άνθρωπος γεματος αναμνήσεις, που στωικά περιμένει τον θάνατο του σε ένα μαραμένο μπαλκόνι.

Σαν άνθρωπος αλλοτριωμένος που περιμένει μια μίζερη πληρωμή σε ένα ταμείο απάτη

ή ακόμα σαν οδηγός, στους δρόμους της καλοκαιρινής Αθήνας, που τα χέρια του καίγονται πάνω σε ενα ξεφτισμένο τιμόνι

Μα είναι τιμόνι περιττό,
αφου οδηγεί σε άλλους δρόμους.
Όχι σε εκείνους που πια μας γνωρίζουν και μας χαιρετούν,
κάθε νύχτα που τα βήματά μας συνάμα προχωρούν

Όταν περιμένω να σε δω,
σκέφτομαι τη γλυκιά αναμονή και γιατί διατηρείται ακόμα,
αφού μοίρα είναι, τα αισθήματα να τίθενται σε κώμα

 

Στέλιος Αγγελόπουλος