Λαβ Ζόμπιζζζ

 

Στην πόλη που μόλις

Ησύχασε

Άνθρωποι

Αναστατωμένοι

Σκάνε στα τζάμια μας

Σαν βόμβες

Ανελέητα πεινασμένοι

Και βρώμικοι

 

 

Εσύ

Όρθιος

Στη μέση

Του πουθενά

Του πανικού

Θαυμάζεις το κορίτσι

Με τα άσπρα μάτια

Και το άσπρο δέρμα

Να τρώει ένα ελεγκάντ μπουρίτο

Με γεύση ματαιοδοξίας

 

 

Δεν ξέρω

Τι να κάνω

Δεν ξέρω

Αν ζηλεύω

Εσένα ή Εκείνη

Παίρνω το μαχαίρι μου

Το χρησιμοποιημένο

Και κόβω τους λαιμούς

Από τους πεινασμένους

-Η πείνα σου μένει στο λαιμό

Όχι στο στομάχι-

 

 

Τρέχω κατά πάνω σου

Με όλο μου το πάθος

Καθώς το κορίτσι

Με τα άσπρα μάτια

Και το άσπρο δέρμα

Καταπίνει την τελευταία του μπουκιά!

Ο κόσμος σβήνει με το σάλιο της

Και μαζί σβήνουμε κι εμείς

Δεν πρόλαβα να κόψω τους λαιμούς μας!

 

D’ Lr[i]um