Πόση ζωή να αλλάξει σε ένα λεπτό .

Γόνατα γδαρμένα και λίγο πιο πέρα σκόρπιες στο πάτωμα στιγμές.

Αγκάλιασε αυτές , ξεχνάει ο άνθρωπος εύκολα. Αλλάζει ανάγκη ο χρόνος και προχωράει.

Πόσο εμείς, πόσο κανείς!

– Σήκω, ξέρω ότι μπορείς.

– Δε νιώθω να θέλω.

Όπως όλοι , εμείς σαν άλλοι εμείς μη με σηκώσεις.

Δεν είμαι αυτό εγώ , δεν διάλεξα να είμαι.

Πώς η ζωή να αλλάξει σε ένα λεπτό;

Και οι στιγμές εκεί να με κοιτάνε για όσο ακόμα , με ένα παράπονο.

Δύο βήματα και απλώνουν χιλιόμετρα μπροστά .

– Έσβησες τα φώτα;

– Ανάθεμα αν τα ανάψαμε ποτέ.

Αλλάζει η ζωή και ο εγωισμός βαραίνει τα πόδια.

Δεν έχει να κάνει με εμένα ,δεν έχει να κάνει με εσένα.

Στην τύρβη των πολλών, σωπαίνω. Δεμένα χέρια δες!

Μια αλλόκοτη θρυαλλίδα δίχως ουσία. Έφτασες;

Ποιος πρόλαβε να πληγώσει. Να πληγωθεί. Άξιζε;

– Σήκω, ξέρω ότι μπορείς.

– Ρώτησε με αν θέλω, ποιον ευνοεί η ίαση; Ποια σκέψη, ποια στιγμή;

Άφησε με για λίγο εδώ κάτω να θυμάμαι, μια ανάσα ακόμα αρκεί.

Έχει μάθει ο άνθρωπος να βιάζεται και χάνει .

– Θα τρέξεις;

– Δίχως πόδια, βήμα δε κάνω.

Για λίγο ακόμα, καιρός να μάθεις.

Να μάθεις να αλλάζεις όταν αξίζει .Να μάθω να σωπαίνω σε αυτόν που γυρίζει.

Κλείσε τα μάτια σου , ξημέρωσε έξω πρέπει να αλλάξω. Τα χρόνια πιέζουν τους ώμους.

Δε θέλω να είσαι σαν όλα εκείνα που άφησα πίσω. Κλείσε τα μάτια.

Ματώσαν τα γόνατα μου και σκόρπια τα όνειρα φωνάζουν.

– Σήκω, ξέρω ότι μπορείς.

– Ρώτησε με αν θέλω.

.jpg

Αναστασία Κοζίμπα