Ποιήματα  από το  βιβλίο του Σταύρου Σταυρόπουλου με τίτλο «So long, Marianne / Ποιήματα στην Μαρία» των εκδόσεων Σμίλη

 

I.

Τα ρούχα μου που βασάνιζες.
Οι λέξεις μου που μιλούσες.
Η αντίθετη λύπη μου.
Τα ξυπόλυτα χέρια μας.
Οι δαγκάνες του φθινοπώρου.
Το απόρθητο σύνορο.
Τα χρόνια χιαστί.
Η θάλασσα.
Πριν την σφαγή.
Τελεσίδικα μαζί σου.
Αναπόφευκτα μπλε.
Αναπόφευκτα ίδια.
Αυτή η μικρή σύνοψη
Σε σειρές
Που δεν συνοψίζεται.

II.

Διάλεξα
Μετά από τόσα ομιλούντα φθινόπωρα
Να απευθύνομαι σε σένα
Που παραμένεις σιωπηλή και ακίνητη
Γιατί έτσι
Είναι ίσως ο μόνος τρόπος
Να απευθύνομαι σε μένα
Με όλα τα καλοκαίρια μου ενωμένα
Άλλωστε
Μόνο μαζί σου
Έζησα τόσο νεκρός
Για 6,5 δισεκατομμύρια χρόνια
Το ολομόναχο θαύμα
Αυτής της αλλόκοτης σύνδεσης
Θα γίνω λεύκα
Φωλιά των πουλιών
Λέξεις από ρυάκι
Ουρανός δίχρωμος
Για να μπορείς εσύ
Να αναπνέεις καλύτερα
Στον μελλοντικό κόσμο

III.

Με μειωμένα τα χρόνια του γκρεμού μου
Αλλά με μια ισορροπία αμετακίνητη
Σχεδόν συμπαντική
Έμεινα δίπλα σ’ ένα φάντασμα
Κοντά στα γνωστά ερείπια
Των σκηνικών της Νάξου
Για τουλάχιστον δώδεκα χιλιετίες ματιών
Υπό το άγρυπνο βλέμμα του Σοφοκλή
Και όλο το αλάτι της γης
Να με κατοικεί άφωνο
Τώρα
Έχοντας πια πλήρη επίγνωση
Της ανηλικίωσής μου
Και έχοντας κατά νου
Εκείνες τις δυσάρεστες συμφωνίες του γάμα
Που υπέγραφες στα κρυφά
Κάτω απ’ το κρεβάτι
Με ερεθισμένο εσώρουχο ηθοποιού
Τότε που το φθινόπωρο ήταν ημιτελές
Και η βροχή σκούριαζε πάνω σου
Σαν κλειδί
Αποφάσισα να σε φυλακίσω εδώ
Στην τελεσίδικη ερημιά
Αυτού του ελλιπέστατου βιβλίου
Μη έχοντας τίποτε καλύτερο να κάνω
Απ’ το να ψηλαφώ προσεκτικά
Με τα πολλά χέρια μου
Στις σελίδες του
Αυτές τις χαμογελαστές κόκκινες κηλίδες
Πάνω στο άσπρο χαρτί
Που ήταν τελικά
Μόνο εσύ
Σε λέξεις

IV.

Είσαι το πιο όμορφο μέρος
Για να είναι κανείς νέος