Ποτέ δεν ήμουν κάτι σταθερό, αερικό,
μα και αέρηδες εγώ στα δικά σου μάτια.
Άμμος που όταν τα χέρια σου την άγγιζαν βαθιά, γινόταν γυάλινα κομμάτια

Και κάπως έτσι, ήμουν είτε σαν ένα πλεκτό
που βρέθηκε κάτω από το κρεβάτι
και σκέφτηκες πως επιτέλους βρήκες αυτό που έψαχνες, το τρυφερότερό σου χάδι

Ή σαν δείκτες ρολογιού που αποφάσισαν να σταματήσουν τον χρόνο,
και η αφηρημαδα με την ανια παντρεύτηκαν, ώστε η ζωή μας απλά να υπάρχει

Κομμάτι από ένα γλυπτό που μπορούσες να δημιουργήσεις και να καταστρέφεις ανάλογα με τη διάθεσή σου

Κρίμα, ποτέ δεν έκανες μια παύση,
μήπως καταλάβεις γιατί η αγάπη μας υπάρχει

Στέλιος Αγγελόπουλος