«Τα είχα όλα στη ζωή μου, πραγματικά όλα, αλλά ακόμη και αν τα έχανα όλα, με το Θεό είμαστε πάτσι»
Αν ποτέ γνωρίσεις από κοντά τραγουδιστή της όπερας , δεν μπορείς να αγνοήσεις την αγάπη που έχουν αυτοί οι άνθρωποι για την ζωή. Είναι bon-viveurs , είναι αυτό που λέμε εδω καλοζωισμένοι κι όπως φαίνεται είναι κι ευγνώμονες. Την ευγνωμοσύνη που σήμερα όλο και πιο γρήγορα , όλο και περισσότεροι χάνουμε. Στοχεύουμε στην έλλειψη και όχι στο προνόμιο. Ο Luciano Pavarotti δεν ήταν ένας από μας.
Ποιος πάει να ακούσει όπερα πια; Πόσο δύσκολα φτάνει ένας τενόρος ή μια υψίφωνος στο σπίτι μας ; Πόσοι γνωστοί μας έχουν φωνή και ταλέντο για μια λυρική σκηνή; Χώρος δύσκολος , περιορισμένος , για λίγους. Μα το κύρος του να τον κατακτήσεις σε κάνει εναεί διάσημο, αξέχαστο, αθάνατο. Σήμερα , 13 χρόνια πριν , απεβίωσε ο διάσημος τενόρος από την Μόντενα της Ιταλίας που έφερε τον τότε κόσμο λίγο πιο κοντά στην όπερα συνδέοντας την με ήδη αγαπημένες συνήθειες του ευρέως κοινού.
Αφιέρωσε την ζωή του από τα 26 έως και τα 70 στην καριέρα του , τραγούδησε με σπουδαίους ερμηνευτές στις πιο ονειρεμένες μουσικές σκηνές , μεταξύ άλλων και το Ηρώδειο. Τραγούδησε σε πρωταθλήματα ποδοσφαίρου για να ακούσει ο κόσμος όπερα , δεν ήταν αποστειρωμένος , ήταν ένας προσιτός μύθος.
Μια ερμηνεία που φέρνει κάθε μέρα τον Pavarotti στο δικό μου αυτί είναι η παρακάτω γιατι δεν διαχωρίζει τους ερμηνευτές , τις μουσικές , τις εποχές. Οι ψυχές των ανθρώπων που αγαπούν την μουσική δεν γίνεται να μην εκστασιαστούν στο παρακάτω άκουσμα , να μην τρεμοπαίξει η καρδιά τους , να μην σφιχτεί το στομάχι τους.
Καλή Απόλαυση!
