Το νησί μου φλέγεται Νέρωνα

όχι μονάχα απ’ τη φωτιά αλλά και από το μίσος που σιγοκαίει

τις ψυχές των ανθρώπων.

Από το ύπουλο “φίδι”

που φώλιασε μες τα κρανία μας

και καψαλίζει τη λογική μας…

Ποιος είναι ο αληθινός εχθρός κανείς πια δεν γνωρίζει…

Η κάπνα θόλωσε την κρίση μας

Τα μάτια μας παραδοθήκαν στο ορατό.

Με το αόρατο κανείς δεν μπορεί να πολεμήσει.

Ο όχλος διψάει για αίμα..

Τώρα η Απόγνωση και η Έχθρα οπλίζουν τις φαρέτρες μας.

Κάποιοι μιλούνε για σύνορα χωρίζοντας τον κόσμο σε στρατόπεδα.

Μόνο ο πόνος δεν έχει πατρίδα…

 

Το νησί μου

φλέγεται Νέρωνα…

Τα πάντα γύρω μας καταστρέφονται

ενώ η φύση ακούραστα δημιουργεί.

Γεννά λουλούδια , ξαναστολίζει τα δέντρα της.

Η ζωή ξαναγεννιέται για να μπορούμε εμείς

ξανά και ξανά να την δολοφονήσουμε.

Άλαλα τώρα τα πλήθη αλαλάζουν

ενώ κανένας δεν κοιτάζει τη γη

που ατάραχη και αμέριμνη σπέρνει παντού την καλοσύνη της…

Εσύ όμως μη χαίρεσαι Νέρωνα

σε λίγο θα αρπάξει φωτιά και η δική σου χλαμύδα …